Obiekt

Tytuł: Mirèio. Provenzalisches Epos, von Frederi Mistral. Deutsch von Franziska Steinitz

Opis:

Mirèio (Halle, [1906]) - niemieckojęzyczny przekład poematu epickiego w 12 pieśniach napisanego w 1859 roku w dialekcie prowansalskim języka oksytońskiego, którego autorem jest francuski poeta, filolog i leksykograf Joseph Étienne Frédéric Mistral (1830-1914). Autor w 1904 roku został uhonorowany Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury - „za świeżość i oryginalność pełnych natchnienia utworów poetyckich, prawdziwie oddających realia życia oraz ducha narodu”. Pracę nad Mirèio (Mirèlha w zapisie klasycznym) Mistral zakończył w roku 1858 i od razu przystąpił do tłumaczenia swojego dzieła na francuski. Pierwotnie poemat miał się nazywać od zawodu bohatera Panieraire (Koszykarczyk), lecz już na wczesnym etapie pracy pojawił się ostateczny tytuł, czyli imię Mirejo. W rzeczywistości słowo „mirèio” było w Prowansji rzeczownikiem pospolitym i znaczyło „cud”. Imieniem stało się dopiero pod wpływem ogromnej popularności dzieła Mistrala. Struktura poematu wyraźnie nawiązywała do klasyki rzymskiej. Sielankowy nastrój początkowych części umożliwił poecie ukazanie realiów prowansalskiej wsi i codzienne życie żeńców, ratajów, jedwabniczek, wolarzy i pokłośnic, które już w czasach Mistrala stopniowo odchodziło w przeszłość. Mimo daleko posuniętej idealizacji poeta, przedstawiając dzieje nieszczęśliwej miłości ubogiego rękodzielnika i córki bogatego gospodarza, wyraźnie zaznaczył kwestie nierówności społecznych w środowisku wiejskim. Wraz z rozwojem akcji rodzajowość traciła na znaczeniu, a pojawiły się elementy fantastyki i grozy, których kulminacja nastąpiła w pieśni szóstej o wyraźnym zabarwieniu pogańskim. Atak topielców na podstępnego zalotnika to zapowiedź wędrówki po świecie skrzatów, upiorów i strzyg, który ukazuje zakochanej parze miejscowa czarownica. Także mocno zaakcentowany w pieśni dziewiątej motyw wróżb odsyłał czytelnika bezpośrednio do kultury rzymskiej. Równie istotna była w Mirejo sfera mistyczna wyrastająca bezpośrednio z tradycji katolickich. Jej najistotniejsze elementy to podkreślony w pieśni jedenastej szacunek dla relikwii, miejsc pielgrzymkowych oraz kult świętych, w tym wypadku trzech Marii: Marii Magdaleny, Marii Salome i Marii Kleofasowej. Przemieszanie pierwiastków chrześcijańskich i pogańskich sprawiło, że cały utwór przenikała typowa dla eposu atmosfera ludowej religijności. Autorką niemieckojęzycznego przekładu jest niemiecka romanistka i tłumaczka Franziska Steinitz (1875-1942). Opracowanie opatrzono wstępem w postaci eseju niemieckiego pisarza Hermanna Grimma (1828-1901).

Wydawca:

Otto Hendel

Miejsce wydania:

Halle a. S.

Identyfikator zasobu:

oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:71141

Sygnatura:

KD.14331

Język:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)

Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:

Data ostatniej modyfikacji:

17 lip 2025

Data dodania obiektu:

17 lip 2025

Liczba wyświetleń treści obiektu:

10

Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF

9

Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF czarno-biały

5

Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:

https://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/publication/76815

Wyświetl opis w formacie RDF:

RDF

Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:

OAI-PMH

×

Cytowanie

Styl cytowania:

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji