Nie masz uprawnień do wyświetlenia tego obiektu. Aby poprosić o dostęp do niego, wypełnij poniższe pola.
1760
stary druk
Relacja (opis) z krwawej bitwy, do której doszło 1 października 1759 roku w Paragwaju pomiędzy mieszkańcami wiosek misyjnych (tzw. redukcji paragwajskich) prowadzonych przez jezuitów a kolonistami hiszpańskimi i portugalskimi. Dokonane przez Krzysztofa Kolumba odkrycie Ameryki zapoczątkowało wielką i drapieżną ekspansję kolonialną Europejczyków. Opanowanie nowych ziem było możliwe dopiero po pokonaniu ich mieszkańców. Indianie mieli odtąd być niewolnikami zmuszanymi do morderczej pracy na plantacjach i w kopalniach. W ich obronie wystąpili niektórzy z przybywających do Nowego Świata misjonarzy. Najbardziej udanym i zarazem najoryginalniejszym sposobem przeciwdziałania wyzyskowi i prześladowaniu Indian okazały się utworzone przez jezuitów redukcje paragwajskie. Rozproszone plemiona postanowiono gromadzić w wioskach zakładanych w starannie wybranych miejscach, gdzie, z dala od złego wpływu białych kolonizatorów, zapoznawano Indian z dorobkiem cywilizacji europejskiej i otaczając opieką religijną, włączano w długi proces chrystianizacji. Projekt ten, podejmowany wcześniej w wielu miejscach w Ameryce Łacińskiej, prawdziwy sukces odniósł w wiekach XVII i XVIII na terenach znajdujących się na styku obecnych granic Paragwaju, Argentyny oraz Brazylii, gdzie z licznych redukcji utworzono autonomiczne państwo - Chrześcijańską Republikę Indian Guarani. Każda z redukcji posiadała autonomię. Władzę sprawowała wybierana przez Indian rada oraz urzędnicy. Odbywało się to pod kuratelą jezuitów, do których należała władza nadrzędna, ale życzliwie odnosili się do aktywności i zaangażowania Guaranów. Wszystkie redukcje tworzyły autonomiczne państwo wchodzące w skład imperium hiszpańskiego. O lojalności Republiki Guaranów wobec Madrytu świadczyć może wypowiedź króla Filipa V (1683-1746), który stwierdził, że nie ma w Ameryce wierniejszych poddanych niż Indianie z redukcji. Bezpośrednią przyczyną upadku Republiki Jezuickiej była „Cedula Grande" z 1743 roku, edykt potępiający publicznie nielojalność zakonników Towarzystwa Jezusowego wobec Korony Hiszpańskiej, w wyniku którego - niewiele lat później — jezuitów z Hiszpanii wypędzono. Z chwilowej słabości skorzystali wrogowie mnichów; Hiszpanie, pauliści ( koloniści portugalscy z okolic Sao Paulo) i nowopowstała warstwa Kreoli. Nasiliły się ataki militarne na redukcje, porwania i mordy Indian. Lata 50. osiemnastego stulecia to regularna wojna pomiędzy paulistami i Indianami. Na tym tle dochodziło do wielu krwawych starć i bitew. Opis jednej z takich potyczek zawiera niniejsze opracowanie, wzbogacone korespondencją hiszpańskiego ministra do ówczesnego papieża Klemensa XIII (1693-1769), którego ponad 10-letni pontyfikat zdominowała sprawa zakonu jezuitów. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. Pol.8.II.1275-Pol.8.II.1287.
application/pdf
oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:64204
Pol.8.II.1284
ger
Domena publiczna (public domain)
27 paź 2018
7 wrz 2018
20
21
https://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/publication/68973
RDF
OAI-PMH
Styl cytowania: Chicago ISO690
Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji Rozumiem