Menzel, Karl Adolf
1832
książka
Geschichte der Deutschen von der Reformation bis zur Bundes-Acte (Wrocław, 1832) - czwarty tom dzieła historycznego niemieckiego pedagoga, radcy konsystorza i historyka Karla Adolfa Menzela (1784-1855). Autor, po śmierci ojca, urzędnika administracyjnego, przybył w 1790 roku do Wrocławia pod opiekę brata swojej matki, filologa i pisarza Georga Gustava Füllborna, który szczególnie wspierał jego zainteresowania historyczne. Ukończył Elisabethgymnasium we Wrocławiu, a następnie studiował teologię protestancką w Halle. Po pierwszym egzaminie został nauczycielem w prywatnej szkole Johanna Wilhelma Oelsnera we Wrocławiu i zaczął wówczas publikować historię lokalną. W 1807 roku objął kierownictwo prywatnej szkoły w Legnicy. W 1809 roku, mając zaledwie 25 lat, został profesorem w Elisabethgymnasium we Wrocławiu, a w 1814 r. jego prorektorem. W 1813 roku podczas pobytu pruskiej rodziny królewskiej we Wrocławiu uczył historii książąt Wilhelma i Karola. W 1824 został powołany do rady konsystorza. Jego zadaniem był nadzór nad całym systemem szkolnictwa wyższego w województwie śląskim. Neuere Geschichte der Deutschen von der Reformation bis zur Bundes-Acte to główne dzieło Menzela, które opisuje historię nowożytną Niemiec od okresu reformacji do założenia Związku Niemieckiego w 1815 roku. Zostało opublikowane w dwunastu tomach na przestrzeni 1826-1848. Autor odnosi się do zmian politycznych, społecznych i kulturowych, które miały miejsce w omawianym okresie i analizuje wpływ tych zmian na społeczeństwo niemieckie. Menzel posługuje się przy tym szczegółową i precyzyjną analizą, a język opisujący wydarzenia historyczne, dostarcza wszechstronnego opisu historii nowożytnej Niemiec. Tom czwarty opisuje okres od zawarcia między cesarzem Karolem V i protestanckimi książętami Rzeszy w 1555 roku Pokoju augsburskiego, który wprowadził zasadę Cuius regio, eius religio (czyja władza, tego religia) do wprowadzenia Formuły Zgody, która swój ostateczny kształt przybrała w 1577 roku podczas konwentu teologicznego w Bergen k/Magdeburga, a wcześniej w Torgawie (1576). Była efektem długoletnich tendencji unifikacyjnych w luteranizmie po śmierci Marcina Lutra. Za jej głównego architekta uważa się Jakuba Andreä, ale zwraca się także uwagę na Marcina Chemnitza czy Dawida Chytraeusa.
Druck und Verlag von Graß, Barth und Comp.
Breslau
KD.3631.4
ger
Domena publiczna (public domain)
29 lis 2024
https://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/publication/75371
RDF
Styl cytowania: Chicago ISO690
Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji Rozumiem