This publication is unavailable to your account. If you have more privileged account please try to use it or contact with the institution connected to this digital library.
Regnart Jacobus
1586
stary druk
Pierwsza wzmianka o Regnarcie pojawia się w dokumencie z 1560 r. Wymienia go jako tenora w praskiej kapeli dworskiej habsburskiego władcy – arcyksięcia Maksymiliana. Regnart pracował w niej prawdopodobne od 1557 r. W 1564 r. ukazały się jego pierwsze prace; wkrótce przeniósł się do Wiednia, a następnie do Włoch, gdzie studiował od 1568 do 1570. Pierwsze efekty jego studiów, w formie pracy Il primo libro delle canzone italiane (Pierwsza księga pieśni włoskich) zostały wydane w 1574, następnie ukazały się kolejne tomy. W listopadzie 1570 został nauczycielem chóru na dworze Maksymiliana, a po jego śmierci został przez cesarza Rudolfa II. mianowany członkiem kapeli dworskiej. W 1570 r. w drukarni Gerlacha w Norymberdze ukazały się jego „Niemieckie pieśni” na trzy głosy. Cieszyły się one dużą popularnością, były kilkakrotnie wznawiane oraz zostały zaaranżowane na tabulatury przez kilku kompozytorów. W październiku 1579 Regnart został vicekapelmistrzem, objąwszy to stanowisko po Alardzie du Gaucquier; w nastepnym roku Orlandus Lassus zaprotegował go na stanowisko kapelmistrza w Saksonii (na miejsce Antonia Scandelli), lecz Reganrt nie skorzystał z tej propozycji, preferując pozostanie na służbie u Habsburgów. Jednakże, w 1582 r. arcyksiążę Ferdynand zaproponował mu, by zastąpił Alexandra Utendala na stanowisku vicekapelmistrza w Insbruku, którą to posadę objął w kwietniu 1582 r. W 1584 Regnart skomponował muzykę do komedii autorstwa arcyksięcia, nie przetrwała ona jednak do naszych czasów. W Nowy Rok 1585 Regnart otrzymał stanowisko kapelmistrza i doprowadził życie muzyczne dworu do świetności, angażując wielu duńskich i włoskich śpiewaków i stając się zamożnym człowiekiem. W 1588 Regnart wydał kolekcję motetów, które zamanifestowały jego poparcie dla reformacji. W 1590 r. wraz z trzema ze swych czterech braci (byli oni wszyscy uznanymi muzykami) opublikował zbiorową kolekcję motetów. Arcyksiążę Ferdynand zamierzał przyznać mu tytuł szlachecki w uznaniu dla jego zasług, zmarł jednak, zanim zdążył to przeprowadzić. Dokonał tego jego następca - arcyksiążę Maciej w 1596 r. Po śmierci Ferdynanda kapela dworska została rozwiązana i Regnart powrócił z Insbruku do Pragi, gdzie został vicekapelmistrzem w kapeli pod batutą Montego. Sprawował tę funkcję do swojej śmierci w 1599. Prace kompozytora były regularnie wydawane w antologiach aż do XVII w. a jego muzyka była wysoko oceniana przez takich teoretyków jak Michael Praetorius i Jacob Burmeister. Pierwsze kompletne wydanie jego dzieł opracował Richard Eitner w 1895, nowa edycja wydana przez Corpus Mensurabilis Musicae ukazała się w latach siedemdziesiątych XX w.Starodruk posiadany przez Bibliotekę Elbląską składa się z pięciu zeszytów. Oprawa pergaminowa, rękopiśmienna z inicjałami kolorowanymi i złoconymi. Zeszyty stanowią cenną kolekcję i są świadectwem bogatego repertuaru, którym posługiwali się elbląscy muzycy. Druk reprezentujący muzykę dawną, wydany w formacie 5°.
image/x.djvu
oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:5965
Muz. V 112 b
ger ; lat
Domena publiczna (public domain)
Dec 3, 2018
Jan 12, 2010
216
236
https://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/publication/6398
RDF
OAI-PMH
Krassuski Herm.
Döring G.
Citation style: Chicago ISO690
This page uses 'cookies'. More information I understand