Search for: [null = "P. Ovidii Nasonis opera omnia … \(Getynga, 1796\) \- pierwszy tom antologii dzieł jednego z największych elegików rzymskich oraz poetów epoki augustowskiej Owidiusza \(43 p.n.e.\-17 lub 18 n.e.\). Urodzony pod nazwiskiem Publiusz Owidiusz Nazo \(łac.Publius Ovidius Naso\) uważany jest, obok Wergiliusza i Horacego, za jedną z najważniejszych postaci w dziejach poezji łacińskiej i europejskiej. Owidiusz pochodził z zamożnego rodu ekwitów. Odbywszy studia retoryczne w Rzymie, podróżował do Aten, Azji Mniejszej i na Sycylię. Po powrocie do Rzymu rozpoczął karierę urzędniczą, z której wkrótce zrezygnował. Był związany z kołem poetyckim Korwinusa Mesali. W 8 r. n.e., będąc u szczytu kariery, został skazany przez cesarza Augusta na zesłanie do Tomis, gdzie spędził ostatnie lata życia. Bogata twórczość Owidiusza była z jednej strony kontynuacją dzieł wcześniejszych poetów łacińskich i greckich, z drugiej zaś wprowadziła do literatury nowe formy wyrazu. Barwność i lekkość opisu, poczucie humoru oraz niewyczerpana inwencja i kunszt poetycki sprawiły, że już u współczesnych Owidiusz cieszył się olbrzymią popularnością, a jego twórczość była i jest nadal współcześnie źródłem inspiracji dla poetów, dramatopisarzy, kompozytorów i malarzy. Tom pierwszy antologii rozpoczynają Heroidy \(łac.Heroides\) \- wyjątkowy w \]historii literatury antycznej zbiór fikcyjnych, poetyckich listów pisanych przez przeważnie mityczne bohaterki do utraconych kochanków, łączący formę miłosnej elegii z mitologiczną tematyką. 14 listów pisanych jest z punktu widzenia mitologicznych heroin greckiej i rzymskiej mitologii, adresowanych do ich męskich partnerów. 15 list podpisany jest imieniem Safony. Kolejne są listami podwójnymi, pisanymi przez trzy mitologiczne pary. W dalszej kolejności znajdują się trzy księgi elegii Amores, utworu uchodzącego za pierwsze dzieło poety, którego tematyka koncentruje się głównie wokół postaci fikcyjnej kochanki, Korynny, a zarysowana w lekkiej i żartobliwej tonacji historia miłosna zawiera charakterystyczne dla tego gatunku motywy. W niniejszej części znajduje się również słynny poemat Sztuka kochania \(łac. Artis amatoriae\), w którym Owidiusz podejmuje się roli nauczyciela miłości i daje rady gdzie należy szukać wybranki i jak ją uwieść, jak ją zachować przy sobie, a w księdze III, zawiera podobne wskazówki przeznaczone dla kobiet oraz fragmenty De medicamine faciei, Remedia amoris i niedokończonego poematu Halieutica \(Sztuka rybacka\), którego tematyka dotyczy ryb, ich gatunków, zwyczajów, a także miejsc i sposobu połowów. Tom wieńczy pierwsze dziewięć z piętnastu ksiąg największego dzieła Owidiusza \- poematu Metamorfozy \(łac. Metamorphoses\), w którym poeta przedstawia chronologicznie, od powstania świata po apoteozę Juliusza Cezara, przemiany dokonujące się w naturze, grupując opowieści wokół postaci bogów i bohaterów bądź też stosując kryterium podobieństwa lub kontrastu. Pisząc Metamorfozy, Owidiusz zerwał z dotychczasową tradycją literacką. Porzucił w nim swoją wcześniejszą twórczość erotyczną, a z szydercy przemienił się w piewcę rzymskiej tradycji, wspierającego politykę Augusta."]
