Search for: [null = "Tom pierwszy obszernego dzieła Johannes Voigta \(1786\-1863\) – niemieckiego historyka koncentrujący się na przedstawieniu historii zakonu niemieckiego \(w Polsce zwanego zakonem krzyżackim\). Niniejsza publikacja została wydana w Berlinie w 1857 roku, tom druki dzieła opublikowano dwa lata później – w 1859 roku. Książka zawiera dedykację autora dla Maximiliana Josepha Östereich\-Este \(1782\-1863\) – arcyksięcia austriackiego, wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego w latach 1835\-1863. Liczące prawie siedemset stron opracowanie szczegółowo opisuje strukturę organizacyjną, organizację administracyjną i społeczną zakonu, zasady i reguły, strukturę zarządzania, kwestie finansowania, rozwój własności zakonnej i zarządzanie w baliwatach \(niem. Ballei\) etc. Baliwaty czyli prowincje były największymi obszarami podziału administracyjnego. Zarządzali nimi namiestnicy noszący tytuł komtura krajowego \(niem. Landkomthur\). W materiale przedstawiono dokładny opis tworzenia i funkcjonowania 12 baliwatów niemieckich \(m.in. Turyngia, Lotaryngia, Saksonia, Koblencja, Westfalia etc.\) oraz sposób organizacji i funkcjonowania mniejszych jednostek administracyjnych. Zakon krzyżacki ma swój początek w Ziemi Świętej. W roku 1190 mieszczanie z Bremy i Lubeki założyli przy obleganej Akkce szpital polowy, aby opiekować się chorymi i rannymi krzyżowcami. Jako najwłaściwszą nazwę dla siebie, wybrali oni „Szpital Niemiecki Świętej Marii w Jerozolimie”, licząc na to, że będą mogli swoja główną siedzibę założyć w świętym mieście Jerozolimie. Papież Klemens III w dniu 6 lutego 1191 roku objął nowe bractwo papieską opieką. Bractwo szpitalne nazwało się później „Braćmi Domu Niemieckiego Najświętszej Marii Panny w Jerozolimie”. Ich ideałem była pomoc pielgrzymom i służba potrzebującym ludziom oparta na bezinteresownej miłości zgodnie z wolą Chrystusa. W roku 1198 bractwo szpitalne przekształciło się w zakon rycerski, co potwierdził papież Innocenty III w dniu 19 lutego 1199 roku. Przez ten fakt nie zmniejszyła się pomoc dla chorych i pielgrzymów, rozszerzył się za to zakres działań zakonu. Potrzeba czasu wyznaczyła zakonowi nowe zadanie – chronić wiarę chrześcijańską przed nieprzyjaciółmi Chrystusa. Aby wypełnić to zadanie do wspólnoty zakonnej zaczęto przyjmować także kapłanów, którzy mieli za zadanie wzmacniać wiarę braci zakonnych a także nieść pomoc duchową chorym. Zakon stał się instytucją rycersko – duchową. Opracowanie uzupełniają chronologicznie uporządkowane załączniki z wykazem imiennym władz administracyjnych."]

Number of results: 1