Szukana fraza: [Opis = "Publikacja autorstwa nauczyciela szkoły realnej w Królewcu F.H. Schultza wydana w 1860 roku w Polesku \(niem. Labiau\) prezentująca historię podpisania traktatu w Oliwie, zawartego pomiędzy Szwecją a Rzeczypospolitą w klasztorze cystersów w Oliwie 3 maja 1660 roku. W przededniu rokowań pokojowych, kończących wojnę między tymi państwami, zwaną popularnie potopem szwedzkim \(1655\-1660\) sytuacja polityczna w naszej części Europy była niezwykle skomplikowana. Od 1648 roku Rzeczpospolita \- jedno z czołowych państw tego regionu \- uwikłana była w wojnę z Kozakami i Tatarami. Od 1654 roku toczyła wojnę z państwem moskiewskim, która przyniosła jej wielką klęskę. Konflikt ten wciągnął także inne państwa, na przykład Szwecję, gdyż jedną z przyczyn jej inwazji na Rzeczpospolitą w 1655 roku był wcześniejszy atak Rosji na państwo polsko\-litewskie. Szwedzi obawiali się, że Rzeczpospolita, a przynajmniej jej wschodnia część, zostanie wchłonięta przez Moskwę, co będzie skutkowało obecnością Rosjan na wybrzeżach Morza Bałtyckiego. A władanie nimi było celem Szwecji. Strona polska na miejsce rokowań pokojowych proponowała Braniewo lub Frombork, strona szwedzka Elbląg, margrabiowie brandenburscy Frankfurt nad Odrą. Miejsce pertraktacji w Oliwie, na które zgodziły się zaangażowane strony, zostało zaproponowane przez kanclerza wielkiego koronnego, biskupa łuckiego Mikołaja Prażmowskiego \(1617\-1673\). Stronę polsko\-litewską reprezentowali\: wojewoda poznański Jan Leszczyński \(1603\-1678\), marszałek wielki i hetman polny koronny Jerzy Lubomirski \(1616\-1667\), kanclerz Mikołaj Prażmowski \(1617\-1673\), kanclerz wielki litewski Krzysztof Pac \(1621\-1684\), referendarz koronny Jan Andrzej Morsztyn \(1621\-1693\), podskarbi nadworny Władysław Rej \(1612\-1682\) oraz podkomorzy pomorski Jan Gniński \(1625\-1685\). Stronę szwedzką reprezentowali\: Magnus Gabriel de la Gardie \(1622\-1686\), Bengt Oxenstierna \(1623\-1702\), Christopher Carl von Schlippenbach \(1624\-1660\) oraz Andreas Gyldenklou \(1602\-1665\). Obrady były obserwowane przez króla Jana Kazimierza \(1609\-1672\), który przybył do Gdańska w grudniu 1659 roku. Rozmowy dotyczące zakończenia wojny toczyły się przez 4 miesiące, kilkakrotnie były zrywane. Ważną rolę odegrała w nich królowa polska Ludwika Maria Gonzaga \(1616\-1667\) oraz poseł francuski Antoine de Lumbres \(1598\-1676\). Francuzi już od 1658 roku, a zwłaszcza pod koniec roku 1659 czynili ogromne starania, aby doprowadzić do spotkania dyplomatów szwedzkich i polskich. Wydawało się, że zabiegi te dadzą efekt już w listopadzie 1659 roku, ale ostatecznie właściwe negocjacje rozpoczęto 26 stycznia 1660 roku. Podczas ich trwania, 22 lutego 1660 roku, zmarł król szwedzki Karol X Gustaw. Traktat w ostatecznym kształcie podpisano około północy, z 3 na 4 maja 1660 roku. Postanowienia pokoju w Oliwie nie przyniosły żadnych rewolucyjnych zmian na mapie Europy. Rzeczpospolita w zasadzie wróciła do granic sprzed wojny ze Szwecją. Wyrzekła się jedynie Inflant z Rygą, ale w rzeczywistości nie miała tych ziem na długo przed wojną ze Szwecją, gdyż straciła je już w latach dwudziestych XVII wieku. W rękach Rzeczypospolitej pozostała tylko południowo\-wschodnia ich część, tak zwane Inflanty Polskie. Te ziemie wróciły do Rzeczypospolitej, chociaż nie można powiedzieć, że na podstawie traktatów w Oliwie, ponieważ w tym czasie zajmowali je Rosjanie. Oprócz tego Jan Kazimierz zachował dożywotnio tytuł króla szwedzkiego. Polska uznała suwerenność Prus Książęcych, potwierdzając w ten sposób traktaty welawsko\-bydgoskie z 1657 roku. Poza tym katolikom w Inflantach zagwarantowano prawo do nabożeństw, ale tylko w domach. Natomiast w Prusach Królewskich miała obowiązywać swoboda wyznania dla protestantów. Podpisano także umowy dotyczące otwartego handlu pomiędzy oboma krajami. Dodatkowo Szwecja zobowiązała się do zwrotu wszystkich archiwów i bibliotek, które wcześniej zagarnięto na terenie Rzeczypospolitej i wywieziono do Szwecji. Traktat został ratyfikowany przez Sejm w 1661 roku."]
