:

Bertholds von Regensburg Deutsche Predigten übertragen und eingeleitet von Otto H. Brandt

:

Bertold z Ratyzbony ; Brandt, Otto Hermann

:

teologia praktyczna ; średniowiecze ; duszpasterstwo ; kaznodziejstwo ; homiletyka ; średniowieczne kazania ; średniowieczne kazania Bertolda z Ratyzbony ; Bertold z Ratyzbony (ok.1210-1272) ; Brandt, Otto Hermann (1883-1934)

:

Bertholds von Regensburg Deutsche Predigten (Jena, 1924) - zbiór kazań niemieckich jednego z najważniejszych niemieckich kaznodziejów późnego średniowiecza Bertolda z Ratyzbony (ok.1210-1272), w opracowaniu niemieckiego nauczyciela, historyka i językoznawcy Ottona Hermanna Brandta (1883-1934). Bertold z Ratyzbony (Bertholdus Rusticus) urodził się około r. 1210. Był członkiem wspólnoty franciszkańskiej założonej w Ratyzbonie w 1226 roku. Nowicjat spędził pod opieką Dawida z Augsburga. Od 1246 roku pełnił funkcje kierownicze w swoim zakonie, od lat pięćdziesiątych XIII w. był wędrownym kaznodzieją, najpierw w Bawarii, gdzie skłonił księcia Ottona II do pojednania się z Kościołem. W następnych latach przeniósł się na zachód Niemiec, w 1254 i 1255 przebywał w Spirze, a później przez Alzację podążył do Szwajcarii. W kolejnych latach działał głównie w szwajcarskich kantonach Argowii, Turgowii i Gryzonii, a także w Konstancji i innych miejscowościach nad górnym Renem. W 1260 przeniósł się dalej na wschód, docierając do Austrii, na Morawy, do Węgier, na Śląsk, do Turyngii i być może do Czech. Do wiernych słowiańskich docierał za pomocą tłumacza. Niektóre z jego podróży na wschód były prawdopodobnie związane z ruchem krucjatowym, w którego sprawie głosił kazania na specjalne poruczenie papieża Urbana IV. Zmarł w rodzinnym mieście 14 grudnia 1272 roku, gdzie aż po XVII wiek cieszył się trwałym kultem. Niemieckie kazania Bertolda z Ratyzbony stanowią główne pomniki prozy średnio-wysoko-niemieckiej. Jego styl jest jasny, bezpośredni i zadziwiająco wolny od niezgrabnych łacińskich konstrukcji. W swych kazaniach starał się unikać subtelnych kwestii teologicznych i radził świeckim, aby nie wnikali w boskie tajemnice, ale pozostawili je duchowieństwu i zadowolili się credo. Namawiał wszystkich, aby byli zadowoleni ze swojego położenia w życiu, potępiał uciążliwe podatki, Potępiał również tańce i turnieje, ganił kobiety za próżność i ich skłonność do plotek. Zawsze był żywy i obrazowy, wplatał w swoje napomnienia rozmaite anegdoty, żarty i szalone etymologie średniowiecza, szeroko wykorzystując alegoryczną interpretację Starego Testamentu. Liczni niemieccy historycy, od współczesnego Bertoldowi opata Hermanna z Altaich (ok.1200 -1275) aż do połowy XVI wieku, w samych superlatywach wypowiadali się o sile jego osobowości i wpływie jego kazań, które podobno przyciągały niewiarygodną liczbę wiernych, tak że kościoły nie mogły ich pomieścić. Zmuszony był więc często przemawiać z podwyższenia lub drzewa na świeżym powietrzu. Przypisywano mu również dary proroctwa i czynienia cudów.

:

1921

:

Verlegt bei Lugen Diederichs

Place_of_issue:

Jena

:

książka

:

KD.14356

:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)