Tytuł:

Biographische Züge aus dem Leben deutscher Männer. I. Joseph Freiherr von Hormayr

Słowa kluczowe:

literatura biograficzna ; biografie ; Hormayr, Joseph Freiherr von - biografia ; austriaccy historycy - 18/19 w. ; austriaccy bojownicy o wolność - 18/19 w. ; austriaccy pisarze i publicyści -18/19 w. ; Hormayr, Joseph Freiherr von (1781-1848)

Opis:

Biographische Züge aus dem Leben deutscher Männer. I. Joseph Freiherr von Hormayr (Lipsk, 1815) - biografia austriackiego prawnika, historyka, pisarza, polityka i bojownika o wolność Josepha Freiherra von Hormayra (1781-1848). Hormayr był cudownym dzieckiem o fenomenalnej pamięci. W wieku 11 lat korzystał już z książek jako źródła naukowego, a w wieku 15 lat napisał „Versuch einer pragmatischen Geschichte der Grafen von Andechs” (1796). Po ukończeniu studiów prawniczych, wstąpił do służby sądowej jako kreślarz. W 1802 roku został urzędnikiem sądowym w Kancelarii Stanowej w Wiedniu, a w 1808 roku, w wieku 26 lat, dyrektorem tajnego archiwum sądowego. W 1809 roku otrzymał posadę radcy sądowego. Tę błyskawiczną karierę zawodową przerwał kierowany ambicjami politycznymi. Po odegraniu znaczącej roli w powstaniu tyrolskim w 1809 r. jako intendent generała Chastelera był jednym z inicjatorów i przywódców tzw. „Ligi Alpejskiej” (Alpenbund) - tyrolskiego ruchu oporu podczas wojny VI koalicji w latach 1812-1813. W marcu 1813 r. plany, w które zaangażowany był również arcyksiążę Jan, zostały zdradzone. Hormayr został ukarany w Austrii, która wówczas oficjalnie była sojusznikiem Francji. Stracił stanowisko i został najpierw zabrany do Munkács, a następnie do Spielbergu koło Brna. Później został internowany w Brnie. Po ostatecznym upadku Napoleona został zrehabilitowany, a w sierpniu 1816 roku mianowany austriackim historiografem cesarskim, jednak pozwolono mu powrócić z wygnania dopiero w 1817 roku. Nie było jednak mowy o powrocie do zarządzania archiwum, którym tak skutecznie kierował w czasie swojej krótkiej kadencji.Tak bezwzględne traktowanie historyka i publicysty, który oddał wybitne usługi Austrii i który dzięki swojej kolekcji „Österreich. Plutarch” (20 tomów, 1807–12) i publikowaniu czasopism (Archiv für Geschichte, Politik, Literatur und Kunst, Taschenbuch für Vaterländ. Geschichte), w znacznym stopniu przyczynił się do przebudzenia patriotyzmu imperialnego w czasie wojen z Napoleonem, opierało się między innymi na powszechnej zazdrości o karierowicza, który ze swoją gwałtowną i próżną naturą nie potrafił znaleźć „odpowiednich” przyjaciół. W 1827 roku Hormayr zaproponował dobrowolne objęcie stanowiska dyrektora archiwum, jednak został odrzucony. W 1828 roku przeniósł się do Monachium jako pełnoprawny tajny radca. W 1832 roku przeniósł się do Hanoweru jako minister rezydent, a w 1837 roku do Bremy jako chargé d'affaires miast hanzeatyckich. W 1847 roku został mianowany szefem Generalnego Archiwum Cesarskiego w Monachium i w ten sposób, krótko przed śmiercią, uzyskał stanowisko podobne do tego, które piastował w Wiedniu 40 lat wcześniej. Podczas wygnania Hormayr pisał głównie polemiki przeciwko Austrii. Tak samo przesadny w nienawiści, jak wcześniej w pochwałach, wykazał się tutaj również poważnym brakiem obiektywizmu. Przy wszystkich należnych zastrzeżeniach wobec Hormayra jako historyka, należy jednak podkreślić jego niestrudzoną aktywność, jego umiejętności jako publicysty i jego znaczenie jako inicjatora i promotora badań. Był bowiem jednym z pierwszych, którzy postrzegali archiwa jako instytucje naukowe i wspierali prace badawcze urzędników archiwalnych. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. KD.4981 - KD.4984.

Data wydania:

1815

Wydawca:

Johann Friedrich Glebitsch

Miejsce wydania:

Leipzig

Rodzaj dokumentu:

książka

Sygnatura:

KD.4981

Język:

ger ; lat

Prawa:

Domena publiczna (public domain)