Tytuł:

Die Via Appia von Rom bis Albano

Autor:

Bohnsack, Gustav

Słowa kluczowe:

Via Appia ; Droga Appijska ; Regina viarum ; drogi rzymskie ; szlaki handlowe ; aleje cmentarne ; architektura ; budownictwo ; architektura starożytnego Rzymu ; historia starożytnego Rzymu ; kultura starożytnego Rzymu ; Bohnsack, Gustav (1843-1925)

Opis:

Die Via Appia von Rom bis Albano (Wolfenbüttel, 1886) - pochodząca z II połowy XIX wieku publikacja niemieckiego architekta, urzędnika i profesora uniwersyteckiego Gustava Bohsacka (1843-1925) opisującą najstarszą drogę rzymską przebiegającą przez Italię w południowej części Półwyspu Apenińskiego o nazwie Via Appia (właśc. Via Appia Antica), inaczej Droga Appijska. Zasadniczą jej rolą było połączenie Wiecznego Miasta z Kampanią i zaopatrzenie go w tamtejsze produkty rolne. Początek miała przy rzymskim Forum Romanum. Zgodnie ze świadectwem Liwiusza budowę drogi rozpoczął cenzor Appiusz Klaudiusz w 312 p.n.e. Kolejni władcy mieli swój udział w jej rozbudowie i upiększaniu: Cezar, August, Klaudiusz, Domicjan, Trajan, Hadrian i Septymiusz Sewer. Podczas przebudów został m.in. w roku 289 p.n.e. poszerzony jej najstarszy odcinek. Za Trajana nastąpiło położenie bruku na długości 19 mil (tj. 28 km). Kontynuował on prace podjęte przez Nerwę, doprowadzając je w 100 r. n.e. aż do 48 kamienia milowego od Forum Appii. Bizantyjski historyk Prokop z Cezarei w 536 r. zanotował, że jej szerokość umożliwiała wyminięcie się dwóch pojazdów, a nawierzchnię stanowiły duże kamienie, podobne do młyńskich, tak ściśle połączone, że stwarzały wrażenie jednej płyty kamiennej. Mimo wielowiekowego już wówczas funkcjonowania nie nosiła śladów istotnych uszkodzeń. Via Appia była czymś rewolucyjnym w budowie dróg. Dzięki ciasno rozmieszczonym płytom z ciosanego bazaltu była przejezdna w każdych warunkach pogodowych. Z informacji Liwiusza wynika, że Via Appia miała stanowić punkt wyjścia dla wszystkich dróg prowadzących w kierunku Wielkiej Grecji, zarazem będąc pierwszym odcinkiem gęstej sieci dróg Cesarstwa. Od początku miała doniosłe znaczenie strategiczne, łącząc stolicę imperium z ważnym portem nad Adriatykiem, zapewniającym komunikację ze wschodnimi prowincjami państwa rzymskiego. Zwana przez Rzymian regina viarum (królową dróg), była ściśle związana z wielowiekową historią Rzymu. Według historycznej relacji na ok. 200-kilometrowym odcinku z Rzymu do Kapui w r. 71 p.n.e. ukrzyżowano 6 tysięcy niewolników z pokonanych oddziałów Spartakusa. Historia kościoła wiąże z kolei Via Appia z zakończonym męczeńską śmiercią powrotem św. Piotra do Rzymu (ok. 64 r. n.e.). Via Appia była też główną aleją cmentarną. Wzdłuż niej wznosiły się setki pomników grobowych, kolumbariów i monumentalnych grobowców najważniejszych rodów rzymskich (m.in. grobowiec Scypionów, grobowce Horacjuszów i Kuriacjuszów czy Waleriusza Romulusa, grobowiec Cecylii Metelli etc.). Tradycje pochówków w tej okolicy przejęli chrześcijanie, choć ich cmentarze były podziemne. Katakumby św. Sebastiana oraz św. Kaliksta zaliczane są do najstarszych i najpiękniejszych. Dziś fragmenty Via Appia, zwłaszcza Via Appia Antica w Rzymie, są popularnym celem turystycznym, oferując wgląd w historię i kulturę starożytnego Rzymu. Opracowanie uzupełnia plan sytuacyjny oraz spis najważniejszych budowli architektonicznych zlokalizowanych przy Via Appia.

Data wydania:

1886

Wydawca:

Julius Zwißler

Miejsce wydania:

Wolfenbüttel

Rodzaj dokumentu:

książka

Sygnatura:

KD.14362

Język:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)