:

Geschichte der Beredtsamkeit in Griechenland und Rom. Erster Theil

:

Westermann, Anton

:

historia starożytnej Grecji ; historia kultury i filozofii greckiej ; elokwencja w starożytnej Grecji ; elokwencja ; retoryka ; oratorstwo ; Westermann, Anton (1806-1869)

:

Geschichte der Beredtsamkeit in Griechenland und Rom (Lipsk, 1833) - pierwszy z dwóch tomów, wydanej w okresie 1833-1835, publikacji niemieckiego filologa klasycznego, profesora filologii klasycznej, literatury greckiej i rzymskiej na Uniwersytecie w Lipsku Antona Westermanna (1806-1869), której tematyka dotyczy historii elokwencji w antycznej Grecji i starożytnym Rzymie. Niniejszy tom koncentruje się na historii elokwencji w starożytnej Grecji, nierozerwalnie związanej z rozwojem demokracji, szczególnie w Atenach. W V i IV wieku p.n.e.. Grecka elokwencja, inaczej nazywana "elokwencją w stylu greckim", to określenie odnoszące się do umiejętności mówienia w sposób piękny, płynny, logiczny i staranny, z wykorzystaniem bogatego słownictwa i trafnych sformułowań. W starożytnej Grecji elokwencja była bardzo ceniona i postrzegana jako klucz do sukcesu społecznego i politycznego. Historia elokwencji, sztuki mówienia, jest ściśle związana z rozwojem edukacji, polityki i prawa. W Grecji, zwłaszcza w demokratycznych Atenach, retoryka odgrywała centralną rolę, ponieważ przemówienia były niezbędne w życiu publicznym i jurysprudencji. W Grecji elokwencja zaczęła się od bohaterów homeryckich, których przemówienia były przedstawiane w eposach jako wyraz władzy i wpływu. Sofiści, tacy jak Gorgiasz i Protagoras, nauczali sztuki retoryki jako środka perswazji i rozwiązywania sporów prawnych. Podkreślali prawdy względne i znaczenie języka dla sukcesu w polityce. Platon krytykował sofistów i podkreślał etyczny wymiar retoryki. Arystoteles z kolei usystematyzował retorykę jako praktyczną sztukę i zdefiniował jej podstawy w swoim traktacie „Retoryka”. W Atenach sztuka oratorska miała ogromne znaczenie, ponieważ obywatele musieli wygłaszać przemówienia i prowadzić debaty w zgromadzeniu ludowym. Elokwencja odgrywała również kluczową rolę na dworze. Wybitnym mówcą starożytnej Grecji był Demostenes, który walczył z Filipem II Macedońskim swoimi przemówieniami filipińskimi. Powstawały szkoły retoryki, a pisarze tacy jak Isokrates, Gorgiasz i Antystenes, rozwijali teorie i praktykę sztuki wymowy. Elokwencja była uważana za istotną umiejętność, która pozwalała na przekonanie innych, wpływanie na decyzje i osiąganie celów w życiu. Grecka elokwencja to nie tylko umiejętność mówienia, ale także sztuka przekonywania, budowania przekazu i wpływania na otoczenie poprzez piękno i logiczność wypowiedzi. Mówcy greccy używali różnych technik, takich jak odpowiednie użycie słów, strukturowanie wypowiedzi, apelowanie do emocji i logiczne argumentowanie. Greccy mówcy słynęli z bogatego słownictwa, umiejętności tworzenia metaforycznych wyrażeń i wykorzystywania różnych figur stylistycznych. W starożytnej Grecji elokwencja była widoczna w wypowiedziach polityków, oratorskich wystąpieniach, a także w poezji i dramacie. Elokwencja była nie tylko umiejętnością praktyczną, ale również ważnym elementem kultury i filozofii greckiej. Była ściśle związana z ideałami demokracji, wolności słowa i krytycznego myślenia. Dzięki retoryce obywatele mogli aktywnie uczestniczyć w życiu publicznym i wpływać na losy swojego państwa.

:

1833

:

Johann Ambrosius Barth

Place_of_issue:

Leipzig

:

książka

:

KD.4929

:

ger ; lat ; grc

Prawa:

Domena publiczna (public domain)