Tytuł:

Theologische Beyträge. Dritter Band […]

Autor:

Eckermann, Jacob Christoph Rudolph

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; teologia ; filozofia ; filozofia religii ; traktaty filozoficzne - 18 w. ; niemieccy filozofowie ; niemieccy teolodzy ; Fichte, Johann Gottlieb (1762-1814) ; Kant, Immanuel (1724-1804) ; Eckermann, Jacob Christoph Rudolph (1754-1837)

Opis:

Theologische Beyträge; Przyczynki teologiczne - trzeci tom publikacji, w opracowaniu niemieckiego teologa akademickiego i publicysty, przez ponad pięćdziesiąt lat związanego z Uniwersytetem Kilońskim Jakoba Christopha Rudolfa Eckermanna (1754-1837). Jego zainteresowania i zakres pracy naukowej były niezwykle szerokie i różnorodne. Tematyka wykładów akademickich i publikacji dotyczyła szeroko pojętej egzegezy biblijnej, hermeneutyki, gramatyki hebrajskiej, języka chaldejskiego, arabskiego i syryjskiego, dogmatyki, chrześcijańskiej nauki moralnej, teologii religii, historii Kościoła, homiletyki, teologii pastoralnej, katechetyki, pisarzy greckich i łacińskich etc. Pierwsze wydanie Theologische Beyträge ukazało się na przestrzeni 1790-1799, w sześciu obszernych tomach (każdy podzielony na trzy główne części). Pierwsza i druga część trzeciego tomu Przyczynków teologicznych Eckermanna zawiera obszerną analizę badawczą odnoszącą się do napisanego w 1792 roku dzieła jednego z trzech (obok Freidricha Schellinga i Georga Hegla) wielkich filozofów niemieckiego klasycznego idealizmu Johanna Gottlieba Fichte (1762-1814), zatytułowanego „Versuch einer Kritik aller Offenbarung” (pol. „Próba krytyki wszelkiego objawienia”), które było pierwszą opublikowaną pracą tego autora. Z nieznanych powodów praca została wydana bez umieszczenia imienia i nazwiska autora na okładce, a także bez przedmowy. Uznano ją za kolejną rozprawę Immanuela Kanta (1724-1804). Sam filozof z Królewca sprostował ten błąd i wtedy nazwisko Fichtego stało się powszechnie znane. W tym dziele, Fichte twierdził, że każde objawienie dotyczące Boga musi być zgodne z moralnością, co było sprzeczne z wieloma aspektami prawosławnej wiary chrześcijańskiej w ówczesnym czasie. Analiza Eckermanna w szczególności koncentruje się na pojęciu bytu bożego (absolutu) , traktując go jako postulat praktycznego rozumu i pojęciu najwyższego dobra oraz ostatecznego celu prawa moralnego, na którym opiera się ten postulat. W trzeciej część trzeciego tomu Przyczynków teologicznych Eckermann odnosi się natomiast do innego traktatu filozoficznego. Jest nim jedno z najbardziej znanych dzieł niemieckiego filozofa oświeceniowego, inicjatora klasycznej filozofii niemieckiej, profesora logiki i metafizyki na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, jednego z najwybitniejszych reprezentantów oświecenia Immanuela Kanta (1724-1804), zatytułowane „Die Religion innerhalb der Grenzen der bloßen Vernunft”(pol. „Religia w granicach czystego rozumu”. W liczącym ponad trzysta stron traktacie filozoficznym stanowiącym swoistą krytyczną rozprawę nad ludzką religijnością, duchowością i rolą religii w przestrzeni publicznej Kant dowodzi, że najważniejszym i z niczym nieporównywalnym celem religii jest wzmacnianie w człowieku moralnej predyspozycji do dobra. Celu tego nie powinny przesłaniać ani żadne działania instytucjonalne, ani formy religijności, sprowadzające się wyłącznie do kultu bądź do uznawania treści dogmatycznych. Wszelkie religie pozytywne (objawione, historyczne) traktuje jako środek wychowujący ludzi do czystej religii rozumu, która przedstawia obowiązki moralne jako Boskie przykazania. Punktem wyjścia filozofii religii Kanta jest pytanie o naturę i genezę zła. Jego zdaniem etyka musi prowadzić do religii, bo tylko religijna wspólnota może dawać nadzieję na skuteczne urzeczywistnienie dobra.

Data wydania:

1794

Wydawca:

verlegts Johann Friederich Hammerich

Miejsce wydania:

Altona

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

92535/3

Język:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)