Tytuł:

Karl von Raumer’s Leben von ihm selbst erzählt

Autor:

Raumer, Karl Georg von

Słowa kluczowe:

autobiografia ; biografie niemieckie ; Raumer, Karl Georg von - autobiografia ; niemieccy geolodzy - 18/19 w. ; niemieccy pedagodzy - 18/19 w. ; Raumer, Karl Georg von (1783-1865)

Opis:

Karl von Raumer’s Leben… (Stuttgart, 1866) - autobiografia niemieckiego geologa i pedagoga Karla Georga von Raumera (1783-1865). Raumer studiował prawo i kameralistykę w Getyndze od 1801 roku, a od 1803 roku w Halle, gdzie filozof przyrody - Henrik Steffens (1773–1845) rozbudził w nim zainteresowanie naukami przyrodniczymi, zwłaszcza geologią. Po studiach we Freibergu u mineraloga Abrahama Gottloba Wernera (1749–1817) i geologicznych pracach terenowych, kontynuował naukę w Paryżu w latach 1808/09. W 1811 roku, opierając się na własnych obserwacjach geologicznych w Saksonii i górach Harzu, słusznie obalił w swojej pierwszej publikacji pogląd, że ​​granity są najstarszymi skałami na Ziemi. Za pośrednictwem brata, który mieszkał w Berlinie, przybył do Pruskiej Akademii Nauk w 1810 roku. W 1811 roku został mianowany sekretarzem Głównego Inspektora Górniczego - Carla A. Gerharda (1738–1821) i otrzymał zlecenie na sporządzenie mapy geologicznej Karkonoszy, którą z powodzeniem ukończył. W tym samym roku został mianowany inspektorem górniczym i otrzymał profesurę mineralogii na nowo powstałym Uniwersytecie we Wrocławiu. W latach 1813/14 brał udział w okupacji Paryża i wykorzystał pobyt we Francji do prowadzenia dalszych badań geologicznych. W swojej książce „Geognostische Umrisse von Frankreich, Großbritannien, einem Theile Deutschlands und Italiens” (1816) był jednym z pierwszych przyrodników, którzy z powodzeniem podjęli próbę porównania formacji geologicznych tych krajów. Z powodu poparcia dla korporacji studenckich, Raumer popadł w konflikt z rządem pruskim i w 1819 roku został za karę przeniesiony do Urzędu Górniczego w Halle/Saale oraz na tamtejszy uniwersytet. W 1823 roku zrezygnował ze służby cywilnej i w 1824 roku przyjął posadę nauczyciela w Dittmarschen Erziehungsinstitut, szkole dla ubogich w Norymberdze. Nalegał na surowe wychowanie religijne w duchu pietyzmu, co doprowadziło do tak poważnych konfliktów z administracją szkoły i rodzicami, że szkoła została zamknięta w 1826 roku. W 1827 roku został mianowany profesorem historii naturalnej i mineralogii na Uniwersytecie w Erlangen, gdzie pozostał do końca życia, nie publikując już żadnych prac geologicznych. Był wielokrotnie atakowany z powodu religijnego nastawienia swojego nauczania. Po wizycie u pedagoga - Johanna Heinricha Pestalozziego (1746–1827) w Yverdon, postanowił całkowicie poświęcić się edukacji młodzieży. Jest określany mianem jednego z najwybitniejszych pedagogów początku XIX wieku i autora wielu najważniejszych dzieł pedagogicznych swoich czasów. Do jego prac należą m.in: „Geognostic Fragments” (1811); „ABC Book of Crystal Science” (1820-21) oraz „Lehrhuch der general geography” (1832; wyd. 3. 1848). Na temat edukacji napisał ważną „Historię pedagogiki” (1843-1851), która została przetłumaczona na język angielski i opublikowana w Ameryce.

Data wydania:

1866

Wydawca:

Verlag von S. G. Liesching

Miejsce wydania:

Stuttgart

Rodzaj dokumentu:

książka

Sygnatura:

KD.15026

Język:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)