Obiekt

Opis:

ammlung von Aufgaben und Lehrsätzen aus der analytischen Geometrie (Berlin, 1833) – pochodzący z I połowy XIX wieku niespełna siedemsetstronicowy zbiór zadań i twierdzeń z geometrii analitycznej w opracowaniu niemieckiego matematyka pochodzenia żydowskiego Ludwiga Immanuela Magnusa (1790-1861). Geometria analityczna to dział geometrii stosujący metody algebraiczne. Złożone rozważania geometryczne zostają w geometrii analitycznej sprowadzone do rozwiązywania układów równań, które opisują badane figury. Przedmiotem badań geometrii analitycznej jest zasadniczo przestrzeń euklidesowa i własności jej podzbiorów, choć wiele wyników można uogólnić na dowolne, skończenie wymiarowe przestrzenie liniowe. Pierwsze wyniki w tej dziedzinie pochodzą z wieku XVII i związane są z nazwiskami Fermata, Pascala oraz Kartezjusza, którzy jako pierwsi punktom na płaszczyźnie przypisali pary liczb nazywane ich współrzędnymi, a pewne zależności między współrzędnymi w danym układzie współrzędnych utożsamili z krzywymi na płaszczyźnie. Za umowną datę powstania geometrii analitycznej przyjmuje się rok 1637, gdy ukazała się książka „Geometrie” Kartezjusza, w której wprowadził kartezjański układ współrzędnych. Obecną postać geometrii analitycznej nadał Leonhard Euler w klasycznym dziele „Introductio in analysin infinitorum”, choć sama nazwa pojawiła się dopiero na początku wieku XIX. Geometria analityczna dała podstawy do rozwoju geometrii różniczkowej i algebraicznej.

Wydawca:

bei Duncker und Humblot

Miejsce wydania:

Berlin

Identyfikator zasobu:

oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:70684

Sygnatura:

KD.4800

Język:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)