Tytuł:

Titi Livii Ab Urbe condita. Libri XXIII et XXIV. Mit Anmerkungen von Dr. Ernst Wilhelm Fabri [… ]

Autor:

Livius, Titus

Słowa kluczowe:

historia ; historiografia ; historiografia rzymska ; literatura rzymska ; starożytny Rzym ; historia starożytnego Rzymu ; Liwiusz ; Livius, Titus - spuścizna literacka ; Livius, Titus (59 p.n.e-17 n.e.) ; Fabri, Ernst Wilhelm (1796-1845)

Opis:

Titi Livii Ab Urbe condita… (Lipsk; [1840]) - XXIII i XXIV księga monumentalnego dzieła historycznego zatytułowanego „Dzieje Rzymu od założenia Miasta”, stanowiącego spuściznę Liwiusza, dokładnie Titusa Liviusa (59 p.n.e - 17 n.e.) - pochodzącego z miasta Patavium (obecnie Padwa) nauczyciela retoryki i głównego historyka epoki Oktawiana Augusta. Publikacja została opatrzona uwagami niemieckiego filologa, profesora i rektora gimnazjum w Norymberdze Ernsta Wilhelma Fabriego (1796-1845). Dzieło Tytusa Liwiusza opisuje historię starożytnego Rzymu od założenia miasta w r. 753 p.n.e. do czasów współczesnych autorowi. Pierwotnie miało ono objętość 142 woluminów, które powstawały i były kolejno wydawane w latach od ok. 31 p.n.e. aż do 17 n.e. Analiza tekstu Liwiusza wskazuje, że poszczególne fragmenty dzieła były tworzone i publikowane przez długi okres. We wstępie do księgi XXXI Liwiusz sygnalizuje zmęczenie tematem i przerażenie ogromem czekającej go pracy. Księgi I-V opisują okres od założenia Rzymu do bitwy nad rzeką Alią natomiast księgi VI-XV charakteryzują czasy do początku wojen punickich. Kolejne księgi XVI-XXX dotyczą pierwszej i drugiej wojny punickiej, natomiast księgi XXXI-XXLV są opisem wojny macedońskiej i syryjskiej. Z całkowitej liczby 45 ksiąg zachowało się około jednej czwartej. Tytus Liwiusz, tworząc swoje wielkie dzieło nie chciał stworzyć monografii krytycznej, a jedynie przedstawić historię całej republiki i znaczących Rzymian z przeszłości, aby przywrócić dawne wartości, wzorce i cnoty. W pracy wykorzystywał dostępne opracowania historyków greckich i rzymskich (m.in. Polibiusza, Celiusza Antypatera, Waleriusza Antiasa, Fabiusza Piktora, Klaudiusza Kwadrygiusza, Lucjusza Eliusza Tubero, Kalpurniusza Pizona czy Gajusza Licyniusza Macera), dokumenty urzędowe Senatu, korespondencję dyplomatyczną, dokumenty wojskowe, zaginione dziś, materiały źródłowe etc. Historia Liwiusza napisana jest w formie roczników, odmiennie niż starsi historycy greccy, np. Herodot, opisujący historię tematycznie. Roczniki, z których korzystał Liwiusz, tzw. annales maximi były suche w formie i zawierały skondensowaną treść. Były w zasadzie listami wydarzeń, takich jak wybory do magistratów, ważne wydarzenia ustawodawcze, zjawiska naturalne (powodzie lub klęski głodu). W tym sensie Liwiusz był nowatorem, gdyż trzymając się schematu rocznikowego łączył wydarzenia i skupiał się na opisach tematycznych, wplatając w to historię znanych ludzi w historii Rzymu. Liwiusz dostarczał swoim czytelnikom rocznikową strukturę, jednocześnie skupiając się na tematach natury moralnej, które interesowały go najbardziej. Dzieło Liwiusza pozostaje do dziś jednym z kluczowych źródeł do poznania historii Rzymu i państw ościennych.

Data wydania:

[1840]

Wydawca:

J. L. Schrag

Miejsce wydania:

Leipzig

Rodzaj dokumentu:

książka

Sygnatura:

KD.948

Język:

lat ; grc ; ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)