Tytuł:

Die hagiographischen Legenden

Autor:

Delehaye, Hippolyte

Słowa kluczowe:

Les légendes hagiographiques - przekład niemieckojęzyczny - 20 w. ; historia nauki ; piśmiennictwo chrześcijańskie ; hagiografia ; hagiologia ; żywoty świętych ; legendy hagiograficzne ; bollandyści ; Stückelberg, Ernst Alfred (1867-1926) ; Delehaye, Hippolyte (1859-1941)

Opis:

Die hagiographischen Legenden (Kempten, Monachium, 1907) - niemieckojęzyczny przekład „Les légendes hagiographiques” - dzieła o legendach hagiograficznych, opublikowanego po raz pierwszy w 1905 roku w Brukseli, którego autorem jest belgijski historyk, jezuita, biznatolog, hagiograf i wybitny członek grupy bollandystów Hippolyte Delehaye (1859-1941). Hagiografia (od greckich: „hagios” - święty oraz „graphein” – pisać) to specjalny rodzaj piśmiennictwa chrześcijańskiego, koncentrujący się na opisywaniu życiorysów świętych oraz legend i opisów cudów z nimi związanych. Cechą charakterystyczną średniowiecznych utworów hagiograficznych było łączenie w nich prawd religijnych z legendarnymi wyobrażeniami. Zawarte w dziele legendy, które inspirowały kult świętych i nakłaniały do ich naśladowania często żyły także w ustnym obiegu (niekiedy w zmienionych wersjach). Dzięki temu dzieła tego typu mogły lepiej docierać do prostych odbiorców i przemawiać im do wyobraźni. Słysząc o cudach dokonanych przez świętych, ludzie często nawracali się i zmieniali swoje życie. Elementy legendarne powodowały także „zmniejszenie dystansu” między odbiorcą i świętym, gdyż ten pierwszy znajdował w jego biografii elementy znane z innych dzieł – opowieści wędrujących starców, kazań kościelnych itd. Najstarsze hagiografie to spisy męczenników i biskupów, układane w II w. na potrzeby lokalnych Kościołów (zamieszczone w Chronografie stały się początkiem kalendarzy i martyrologów - spisów męczenników). Po ustaniu prześladowań kult chrześcijański rozszerzono na świętych, zwłaszcza pustelników i biskupów. Powstawały ich vita historyczne bądź legendarne, wzorowane na biografiach antycznych. Za pierwsze kompletne dzieło hagiograficzne uważane jest Vita Antonii napisane przez św. Atanazego w IV w. W średniowieczu powstawały liczne zbiory hagiograficzne. Wśród nich liczną grupę stanowiły tzw. legendy hagiograficzne, mające wątpliwą wartość historyczną. Od XIII w. hagiografię uprawiały głównie zakony żebrzące (dominikanie, franciszkanie). Na ich duszpasterskie potrzeby zaczęto tworzyć hagiografie w prostych formach językowych i stylistycznych. Powstał nowy typ kompilacji hagiograficznej (tzw. legendy skrócone, legendariusze). Od XVII wieku olbrzymi dorobek hagiograficzny stał się przedmiotem krytyki naukowej, mającej na celu ustalenie autentyczności tekstów i ocenę ich wartości historycznej. Używane jako synonimicznie określenie hagiologia, którym posługują się pisarze wschodni związane jest z elementami kulturowymi i religijnymi stawianymi przez nich ponad historyczno-literackie. Określenie terminem hagiografia ma także pejoratywne zabarwienie jakie nadają mu agnostycy i pisarze sceptycznie nastawieni wobec chrześcijaństwa. Potocznie określenie hagiografia przypisywane jest bezkrytycznym i gloryfikującym biografiom. Autorem niemieckojęzycznego przekładu jest szwajcarski historyk, historyk sztuki i konserwator zabytków Ernst Alfred Stückelberg (1867-1926).

Data wydania:

1907

Wydawca:

Verlag der Jos. Kösel’schen Buchhandlung

Miejsce wydania:

Kempten ; München

Rodzaj dokumentu:

książka

Sygnatura:

KD.1666

Język:

ger ; lat

Prawa:

Domena publiczna (public domain)