:

Kurzgefasstes exegetisches Handbuch zum Alten Testament. Erste Lieferung. Die zwölf kleinen Propheten

:

Hitzig, Ferdinad

:

teologia ; biblistyka ; egzegeza biblijna ; hermeneutyka biblijna ; egzegeza biblijna Starego Testamentu ; Egzegeza biblijna - Księga Dwunastu Proroków Mniejszych ; Stary Testament ; Księga Dwunastu Proroków Mniejszych ; niemieccy teolodzy - 19 w. ; Steiner, Heinrich (1841-1889) ; Hitzig, Ferdinad (1807-1875)

:

Kurzgefasstes exegetisches Handbuch zum Alten Testament (Lipsk, 1881) - część pierwsza podręcznika egzegetycznego Starego Testamentu, która po raz pierwszy została opublikowana w 1838 roku. Niniejsza część jest egzegezą, czyli wykładem (interpretacją) tekstów Księgi Dwunastu Proroków Mniejszych, które już w starożytności zapisywano na jednym zwoju, traktując je jako pojedynczą księgę Biblii. Powody były, jak wynika z Talmudu, wyłącznie praktyczne: istniała obawa, że poszczególne proroctwa są tak krótkie, że któreś z nich może zaginąć, o ile nie zostanie włączone do wspólnego zbioru. Pod względem rangi proroctw „mniejsi” nie ustępują trzem „prorokom wielkim”: Izajaszowi, Jeremiaszowi i Ezechielowi. Zwyczajowa nazwa „mniejsi” pochodzi dopiero od Augustyna z Hippony, który przyznawał, iż określenie to odnosi się wyłącznie do rozmiarów tekstów i nie ma w nim nic deprecjonującego. W tradycji żydowskiej mówi się po prostu o Dwunastce. Tak jak „wielka trójka” wszyscy oni należą do grupy newiim achronim, proroków późniejszych (dla odróżnienia od newiim riszonim, pierwszych –-od Jozuego do Samuela). Księga Dwunastu Proroków zawiera dwanaście tekstów. Każdy z nich nosi nazwę od imienia proroka, któremu jest przypisany. Poszczególne proroctwa w Biblii Hebrajskiej i w Bibliach zachodnich kościołów chrześcijańskich umieszcza się tradycyjnie w następującej kolejności: Ozeasz, Joel, Amos, Abidiasz, Jonasz, Michaesz, Nahum, Habakuk, Sofoniasz, Aggeusz, Zachariasz i Malachiasz. Egzegeza posługując się filologiczną analizą poszczególnych wierszy, zdań i słów, dąży do integralnego zrozumienia tekstu. Chce przede wszystkim odkryć, co miały one do powiedzenia ich pierwotnym czytelnikom (słuchaczom), którzy żyli w odległych czasach i kulturze, osadzeni byli w zupełnie odmiennych realiach i posługiwali się najczęściej językiem hebrajskim. Autorem publkacji jest Ferdinand Hitzig (1807-1875) - niemiecki teolog ewangelicki, egzegeta i orientalista. Hitzig uczęszczał do pedagogium (Pädagogium) w Lörrach i od 1822 do 1824 r. do liceum w Karlsruhe. Następnie studiował teologię na uniwersytetach w Heidelbergu (od jesieni 1824) i w Halle (od 1825) gdzie w 1827 roku zdał pierwszy egzamin teologiczny. Od 1828 roku kontynuował studia w Getyndze. W 1829 roku otrzymał tam tytuł doktora filozofii i w tym samym roku habilitował się na Wydziale Teologicznym w Heidelbergu. Po habilitacji został tam Privatdozentem starotestamentowej teologii, w 1833 roku profesorem zwyczajnym na uniwersytecie w Zurychu, a od 25 stycznia 1861 r. pracował ponownie na uniwersytecie w Heidelbergu. W 1864 roku otrzymał tytuł radcy kościelnego, a w 1872 roku tajnego radcy kościelnego. Jako nauczyciel akademicki był ceniony nie tylko przez swoich zwolenników. Wykładał poza Starym także Nowy Testament. Poza cenionymi przez odbiorców komentarzami biblijnymi pisał również o języku i historii wschodnich ludów. Kilka prac poświęcił epigrafice. Publikował artykuły w różnych czasopismach naukowych m.in. „Zeitschrift für wissenschaftliche Teologie”, „Theologischen Studien und Kritiken”, „Theologische Jahrbücher”, „Zeitschrift der deutschen morgenländischen Gesellschaft”etc. Niniejsze wydanie, opublikowane po śmierci autora zostało przygotowane i wydane przez niemieckiego teologa i filologa Heinricha Steinera (1841-1889).

:

1881

:

Verlag von S. Hirzel

Place_of_issue:

Leipzig

:

książka

:

KD.2182.1

:

ger ; heb

Prawa:

Domena publiczna (public domain)