Tytuł:

Cajus Pliniusz Secundus Naturgeschichte übersetzt von Gottfried Große […] Achter Band

Autor:

Pliniusz Starszy

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; Naturalis historiae - przekład niemieckojęzyczny - 18 w. ; historia nauki ; historia naturalna ; starożytne dzieła encyklopedyczne ; starożytna medycyna ; historia medycyny ; starożytna farmakologia ; magia ; Gaius Plinius Secundus ; Pliniusz Starszy (23 n.e.- 79 n.e.)

Opis:

Wydany w 1786 roku we Frankfurcie nad Menem niemieckojęzyczny przekład ósmego tomu (księgi XXVIII – XXX) Historii naturalnej (łac. Naturalis historiae) - dawnej encyklopedii napisanej w języku łacińskim, określanej mianem jednej z największych prac i jednocześnie jednego z podstawowych źródeł do badań dla historyków starożytnych i filologów klasycznych, które przetrwało od czasów Cesarstwa Rzymskiego do współczesności. Autorem dzieła jest rzymski historyk i pisarz Gaius Plinius Secundus zwany Starszym (23 n.e.- 79 n.e.). Pliniusz Starszy urodził się w Etrurii, następnie kształcił się w Rzymie. Należał do stanu ekwitów (średnio zamożnej rzymskiej klasy społecznej) i pełnił różne funkcje wynikające z tej przynależności. Za czasów cesarza rzymskiego Wespazjana był prokuratorem (zarządcą) kolejno w Hiszpanii, Germanii, Galii i Afryce. Zginął w czasie wybuchu Wezuwiusza, gdy jako dowódca eskadry rzymskich okrętów spieszył na pomoc ludności. Znany jest głównie jako autor niniejszej „Historii naturalnej” - dzieła o charakterze encyklopedycznym, dedykowanego cesarzowi Tytusowi, synowi cesarza Wespazjana, który panował w trakcie tworzenia encyklopedii. Praca podzielona została na 37 ksiąg, uporządkowanych w dziesięciu tomach. Obejmują one tematykę historii, astronomii, kosmologii, matematyki, geografii, etnografii, etnologii, psychologii, antropologii, fizjologii i anatomii człowieka, zoologii, botaniki, rolnictwa, ogrodnictwa, medycyny, farmakologii, górnictwa, mineralogii, literatury, sztuki, rzeźby, malarstwa, kamieni szlachetnych etc. Księgi XX – XXXII Historii naturalnej, poświęcone zostały szeroko pojętej medycynie. Pliniusz wychodzi z założenia, że natura dostarcza ludzkości leków na każda chorobę i nawet pustynia może okazać się apteką. Księgi XX-XXVII koncentrują się zwłaszcza na lekach, głównie pochodzenia roślinnego oraz na korzyściach leczniczych czerpanych z tych roślin. Natomiast księgi XXVIII - XXXII opisują przyrodę nieożywioną i lekarstwa pochodzenia zwierzęcego. W księdze XXX autor odnosi się natomiast do magii, sugerując, że magia wywodzi się z medycyny i przynajmniej do pewnego stopnia obie te dziedziny uzupełniają się nawzajem. Tam, gzie pierwsza pozostawała bezradna wkraczała ta druga. Pisze otwarcie, że tam, gdzie medycyna kliniczna nie jest w stanie pomóc choremu, wymieni środki polecane przez magów. Cierpienie zmusza bowiem człowieka do wypróbowania wszelkich możliwych lekarstw. W księgach dotyczących medycyny Pliniusz przedstawia również historię niektórych chorób i metody ich leczenia. Twierdzi, że wiele chorób nie było dawniej znanych i zostały przywleczone z odległych krajów, zwłaszcza azjatyckich. „Historia naturalna” stała się wzorem dla późniejszych encyklopedii i prac naukowych przez rozległy zakres tematyczny, odwoływanie się do oryginalnych autorów i źródeł oraz jej indeks. Jednocześnie stanowiła w wielu dziedzinach główne źródło wiedzy aż do czasów odrodzenia. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. 92249/8-92249/9.

Data wydania:

1786

Wydawca:

bey Johann Christian Hermann

Miejsce wydania:

Frankfurt am Main

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

92249/8

Język:

ger ; grc ; lat

Prawa:

Domena publiczna (public domain)