Tytuł:

Chefs-d’oeuvre de P. Corneille. Tome second […]

Autor:

Corneille, Pierre

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; Corneille, Pierre - antologia dzieł ; Corneille, Pierre - twórczość ; Corneille, Pierre - dorobek literacki ; Corneille, Pierre - Polieukt ; Corneille, Pierre - Kłamca ; Corneille, Pierre - Śmierć Pompejusza ; Corneille, Pierre - Rodogunda ; francuski dramat klasycystyczny ; francuskie klasyczne utwory literackie ; francuscy dramaturdzy - 17 w. ; Corneille, Pierre (1606-1684)

Opis:

Chefs-d’oeuvre de P. Corneille (Paryż, 1800) - drugi tom antologii dzieł, których autorem jest francuski dramaturg i poeta, wybitny twórca francuskiego dramatu klasycystycznego Pierre Corneille (1606-1684). Pochodzący z zamożnej rodziny prawnik, adwokat w Rouen, przez 20 lat pełnił urząd rzecznika królewskiego, niebawem jednak wyrzekł się kariery adwokackiej i postanowił całkowicie poświęcić się literaturze. Krótki czas należał do grupy „Pięciu Autorów”, których obowiązkiem było pisanie sztuk teatralnych na wyznaczony przez ministra (kardynała Richelieu) temat. Corneille był również autorem poezji religijnej, panegiryków oraz przekładu z łaciny dzieł liturgicznych. Teatr Corneille’a, reprezentujący różnorodność form ekspresji (komedie, tragikomedie, tragedie), naznaczył swoim wpływem cały wiek XVII. Ten francuski dramaturg przyczynił się w dużym stopniu do odrodzenia teatru we Francji. Nawiązał do rygorów starożytnej sztuki dramatycznej: jedności czasu, miejsca i akcji oraz konstrukcji opartej na wzajemnych powiązaniach poszczególnych scen. Odwołując się do koncepcji Arystotelesa, wyeliminował kategorię fatum, kładąc nacisk na umysł i wolną wolę człowieka w wytyczaniu własnej drogi. Jego popularność osłabła jednak w ostatnich latach XVII wieku i w XVIII wieku, zwłaszcza wobec entuzjazmu, z jakim klasycy przyjęli twórczość Jeana Racine’a (1639-1699). Niniejszy tom otwiera wystawiona w sezonie 1642/1643 tragedia „Polieukt” (fr. Polyeucte) ukazująca konflikt uczuć ziemskich z religijnymi. Akcja utworu rozgrywa się za panowania cesarza Decjusza (249-251) w Melitenie, stolicy rzymskiej prowincji Armenii. Ośrodek tragedii stanowi dramat wiary. Polieukt, bardzo zakochany i szczęśliwy, zostaje oderwany przez łaskę wiary od kobiety, którą kochać chce i powinien. Opiera się szczęściu, obawie przed śmiercią, pokusie życia dla dobra chrześcijan i nawracania pogan. Działa z natchnienia Boga. Zgorszenie, jakie wywołał służy sprawom wiary. Dzięki jego śmierci może się narodzić nowy układ stosunków społecznych, w którym znajdzie się miejsce dla chrześcijan. Drugi w kolejności utwór to „Kłamca” (fr. Le Menteur) - komedia wystawiona w sezonie 1643/1644, oparta na hiszpańskiej komedii Juana Ruiza deAlarcón „Podejrzana prawda”, którą Corneille adaptował do warunków francuskich, czyniąc relacje między bohaterami bardziej dwornymi i łagodząc napięcia oryginału. Trzeci utwór to wystawiona w sezonie 1643/1644 tragedia „Śmierć Pompejusza” (fr. La Morte de Pompée) osnuta wokół wydarzeń związanych z ucieczką Pompejusza do Egiptu po klęsce pod Farsalos. Swoim dramatem autor włącza się w dyskusję na temat polityki Ludwika XIII i jego ministra. Ukazuje następstwa makiawelicznej polityki kardynała Richelieu. Gdyby nie przewrotny szef jego gabinetu król Ptolemeusz oparłby się pokusie i nie splamiłby tronu zdradą. Królewna Kleopatra stwierdza, że siebie i naród wyzwoli z tyranii, jeśli poskromi wpływowego doradcę.Tom wieńczy„Rodogunda” (fr. Rodogune) - tragedia wystawiona w roku 1644, osnuta wokół wydarzeń związanych z panowaniem królowej syryjskiej Kleopatry Thei. Utwór reprezentuje nowy typ tragedii, w której Corneille pozostawia na boku historię, która służy tylko potwierdzeniu istnienia określonych osób i ideologię. Tematem tragedii jest brutalna i podstępna walka o władzę. Autor umiejętnie dozuje patos, nie wzbrania się przed barokowym okrucieństwem czy scenami szarpiącymi nerwy. Postać głównej bohaterki, Kleopatry, kobiety o nieugiętej woli i wysokiej inteligencji wprowadza na scenę teatru Corneille’a postać bohatera diabolicznego.

Data wydania:

1800

Wydawca:

de Pierre Didot l'aîné, et de Firmin Didot

Miejsce wydania:

Paris

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

92985/2

Język:

fre

Prawa:

Domena publiczna (public domain)