Tytuł:

Oeuvres de Nicolas Boileau Despréaux avec des éclaircissements historiques donnés par lui même. Nouvelle ediotion. Augmente’e de la vie de l'auteur par Mr. Des Maizeaux. Tome second

Autor:

Boileau-Despréaux, Nicolas

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; Boileau-Despréaux, Nicolas - antologia dzieł ; Boileau-Despréaux, Nicolas - dorobek literacki ; Boileau-Despréaux, Nicolas - Sztuka poetycka ; Boileau-Despréaux, Nicolas - Le Lutrin ; Boileau-Despréaux, Nicolas - utwory poetyckie ; francuskie klasyczne utwory literackie ; francuscy poeci - 17 w. ; francuscy krytycy literaccy - 17 w. ; Boileau-Despréaux, Nicolas (1636-1711)

Opis:

Oeuvres de Nicolas Boileau Despréaux … (Drezno, 1746) - drugi tom francuskojęzycznej publikacji zawierającej dzieła Nicolasa Boileau-Despreaux (1636-1711) - francuskiego poety i krytyka literackiego, historiografa Ludwika XIV, od 1684 roku członka Akademii Francuskiej. Nicolas Boileau-Despréaux rozpoczął edukację w kolegium de Beauvais. Jako nastolatek został wysłany na studia teologiczne na Sorbonie, szybko jednak przeniósł się na wydział prawa, zaś śmierć ojca w 1657 roku przyniosła mu niewielki spadek, który pozwolił na poświęcenie się jego największej pasji - literaturze. W tym okresie Boileau zaczął pisać wiersze, które jednak zostały uznane przez krytyków literatury za dosyć słabe, pozbawione talentu i wyrazu. Bardziej istotnym elementem jego wczesnej twórczości okazała się satyra z 1660 roku wzorowana na utworach starożytnego poety Juwenalisa. Młody twórca umiejętnie sparodiował i zaatakował w niej najbardziej uznanych w tym czasie poetów francuskich - Jeana Chapelain’a, Charla Cotin’a, Philippe Quinault’a i Georgesa de Scudéry - zwracając uwagę na skostniałość używanego przez nich języka literackiego i postulując jego reformę tak, by miał szansę w pełni odzwierciedlać rzeczywistość intelektualną współczesnego świata. Boileau dał się poznać jako miłośnik twórczości Moliera, któremu poświęcił kilka utworów lirycznych z 1663 roku, jak również powstałe w roku 1664 pierwsze dzieło teoretyczno-literackie „Dialogue sur les héros de roman”, ujęte w formie satyry wymierzonej w snobistyczne powieści romansowe popularne w tamtej epoce. Gatunek satyrowy znalazł swoje podsumowanie w wydanym w 1666 roku tomie „Satyry na Pana D…”. Późniejszy okres przyniósł twórczość zdecydowanie dojrzalszą i bardziej cenną metodologicznie, za której początek uznaje się wydanie w 1669 roku „Listów”, ostrzejszych w tonie niż satyry, dojrzalszych w myśli, bardziej wytwornych i dopracowanych w stylu. Ich znakomita estetycznie forma i niezwykle cenna w sensie krytyczno-literackim treść zaskarbiła Boileau sympatię króla Ludwika XIV, który zatrudnił go na swym dworze jako nadwornego krytyka sztuki, a w 1677 roku powierzył mu stanowisko swojego historiografa. W 1674 roku wydano najważniejsze dzieło francuskiego teoretyka literatury - wzorowaną na antycznym dziele Horacego „Sztukę poetycką”, która rozpoczyna niniejszy tom. Sztuka poetycka (fre. L'Art poétique), w innym przekładzie: Sztuka rymotwórcza, określana często mianem kodeksu klasycyzmu, jest próbą stworzenia uniwersalnych zasad tworzenia utworów poetyckich oraz wykładnią refleksji autora na temat roli i sposobu pracy poety. Utwór prezentuje podstawowe tezy doktryny Boileau, zawartej w czterech pieśniach. Za starożytnym mistrzem Boileau powtarza postulat pogodzenia w poezji funkcji dydaktycznej z estetyczną, gwarantującą pozytywne doznania zarówno u odbiorcy, jak i u twórcy oraz przekazującą umoralniającą treść. Źródłem tematów dla literatury miała stać się realistycznie postrzegana rzeczywistość, w której za bardziej interesujące uważał zjawiska ogólne, uniwersalne, niż konkretne wydarzenia bądź osoby. Boileau zwrócił uwagę na problem predyspozycji do tworzenia literatury (zwłaszcza poezji) wyrażając przekonanie, że owym procesem powinni trudnić się jedynie ludzie obdarzeni rzeczywistym talentem, każdy z nich powinien zaś znaleźć najbardziej przystający do swoich umiejętności gatunek. Proces twórczy powinien być połączeniem natchnienia z długotrwałą, metodyczną pracą. W dalszej kolejności, w antologii znajduje się parodia epicka Nicolasa Boileau Le Lutrin opatrzona podtytułem poemat heroikomiczny, w której autor stara się zbudować poważne dzieło na trywialnym temacie. O ile pierwsze cztery pieśni poprzedzają Sztukę poetycką, gdyż zostały wydane w latach 1672-1674, o tyle dwie ostatnie pieśni poematu ukazały się w 1683 roku. Tom zamykają ody, epigramaty, wiersze oraz inne utwory poetyckie autora.

Data wydania:

1746

Wydawca:

chez. George Conrad Walther

Miejsce wydania:

Dresde

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

92406/2

Język:

fre ; lat

Prawa:

Domena publiczna (public domain)