Tytuł:

La sublime scuola italiana ovvero le piu eccellenti opere di Petrarca, Ariosto, Dante, T. Tasso, Pulci, Tassoni, Sannazzaro, Chiabrera, Burchiello, Macchiavelli, Boccaccio, Casa, Varchi […] Edizione di Giuseppe de Valenti. Prosatori Volume VI

Autor:

Boccaccio, Giovanni ; Machiavelli, Niccolò di Bernardo dei ; Valenti, Giuseppe de - wyd.

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; antologia klasyki włoskiej ; Boccaccio, Giovanni - Il Decamerone ; Boccaccio, Giovanni - Dekameron ; Machiavelli, Niccolò di Bernardo dei - Istorie Fiorentini ; Machiavelli, Niccolò di Bernardo dei - Historie florenckie ; Boccaccio, Giovanni - dorobek literacki ; Machiavelli, Niccolò di Bernardo dei - dorobek literacki ; renesansowa literatura włoska ; włoskie utwory prozatorskie ; klasyka włoska ; klasycy włoscy ; Boccaccio, Giovanni (1313-1375) ; Machiavelli, Niccolò di Bernardo dei (1469-1527)

Opis:

Wydana w 1789 roku, w Stralsundzie i Berlinie, szósta część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł prozatorskich czołowych przedstawicieli literatury włoskiej. Niniejszy tom zawiera kontynuacje dwóch arcydzieł renesansowej literatury włoskiej. Pierwsza w kolejności jest kontynuacja (dzień 7 - 10) “Dekameronu” (Il Decamerone, z greki deka hemeron, dziesięć dni) - arcydzieła Giovanniego Boccaccia (1313-1375), napisanego w języku włoskim, prawdopodobnie w latach 1349-1353, a po raz pierwszy wydanego drukiem ok. 1470 roku. Boccaccio, z woli ojca studiował w Neapolu prawo, którego jednak nie ukończył, oddając się życiu towarzyskiemu w kręgach miejscowej arystokracji. W tym czasie nawiązał kontakty z miłośnikami starożytności, poświęcił się własnym studiom literackim, wiele czytał, głównie po grecku. Szczególnie umiłował sobie Tacyta i Liwiusza. Po śmierci ojca osiadł na stałe we Florencji, gdzie gościł Francesco Petrarkę, z którym przez wiele lat łączyły go więzy przyjaźni. Pozostawił po sobie ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał „Żywot Dantego” oraz komentarz do jego „Piekła” - części „Boskiej Komedii”. Niewątpliwie najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest Dekameron. Jest to zbiór 100 nowel, które w ciągu 10 dni w roku 1348 opowiada sobie dla zabicia czasu grupa 10 florentyńczyków, którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości, przygód erotycznych i ludzkiej zmysłowości, z drugiej zaś strony wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności umysłu ludzkiego, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest szeroko interpretowane pojęcie miłości. Bohaterowie Dekameronu reprezentują wszystkie grupy społeczne. Nowele te można podzielić na 6 grup tematycznych: potępienie przywar ludzi możnych, takich jak głupota, skąpstwo, rozpusta, obłuda (Dzień I), zrządzenia losu (Dni II i III), miłość (Dni IV i V), pochwała intelektu, przebiegłości, dowcipu (Dni VI, VII i VIII), splecione z sobą wątki z grup poprzednich (Dzień IX) oraz triumf cnoty (Dzień X). Po dwóch tygodniach pobytu w podmiejskiej willi bohaterowie wracają do Florencji, gdzie prawdopodobnie szaleje jeszcze dżuma. Dalsze losy dziesięciorga narratorów nie są jednak opisane. Rozchodzą się oni jak widzowie po zakończonym seansie, każdy w swoją stronę. Celem Boccaccia było odmalowanie życia ludzkiego w jego najważniejszych aspektach, a jednocześnie przekazanie czytelnikowi norm moralnych, przyjętych przez florencki patrycjat: aprobata „rycerskości”, uznanie dla gospodarności i mieszczańskiego zdrowego rozsądku, pochwała inteligencji i sprytu, połączona z bezlitosną kpiną z naiwności, głupoty etc. Choć prawda historyczna jest w utworze traktowana z przymrużeniem oka to na uwagę zasługuje barwny, przebogaty język narracji, dzięki któremu Boccaccio uchodzi za ojca włoskiej prozy. W 1559 r. „Dekameron” umieszczony został w indeksie ksiąg zakazanych (łac.Index librorum prohibitorum lub Index Expurgatorius). Tom wieńczy ostania, ósma księga wybitnego w dziedzinie historiografii, dzieła zatytułowanego „Historie florenckie" (Istorie Fiorentini), którego autorem jest renesansowy polityk florencki, myśliciel, dyplomata, pisarz polityczny, dramaturg, historyk i teoretyk polityki Niccolò di Bernardo dei Machiavelli (1469-1527). Wcześniejsze księgi opublikowane zostały w drugiej i trzeciej części antologii. „Historie florenckie”, powstałe w latach 1520 – 1525 opisują dzieje Italii od upadku Cesarstwa Rzymskiego, ze szczególnym naciskiem na historię Florencji i jej wewnętrzne konflikty społeczne. Wartość „Historii florenckich" nie polega na rejestrowaniu faktów historycznych, lecz na ich interpretacji i wyciągnięciu z nich politycznych wniosków. W 1559 roku również pisma Machiavellego znalazły się na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych.

Data wydania:

1789

Wydawca:

edizione di Giuseppe de Valenti; presso Amadeo Augusto Lange

Miejsce wydania:

Berlino ; Stralsunda

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

92627/6

Język:

ita

Prawa:

Domena publiczna (public domain)