Tytuł:

M. Tullii Ciceronis Opera ad optimas editiones collata […] volumen secundum

Autor:

Cyceron

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; antologia dzieł Cycerona ; Cyceron - dzieła retoryczne ; myśl retoryczna Cycerona ; retoryka ; Cyceron – O mówcy (łac. De oratore) ; Cyceron - Brutus ; Cyceron - Mówca (łac. Orator) ; Cyceron - O najlepszym rodzaju mówców (łac. De optimo genere oratorum) ; klasyka łacińska ; klasycy łacińscy ; Cyceron (106 p.n.e. - 43 p.n.e).

Opis:

M. Tullii Ciceronis Opera… publikacja, wydana w 1780 roku, w ramach słynnej kilkudziesięciotomowej seri wydań greckich i łacińskich autorów klasyczynych Bipont Editions, nazwanej tak od Bipontium, współczesnej łacińskiej nazwy Zweibrücken. Niniejszy tom zawiera drugą część antologii dzieł wybitnego rzymskiego mówcy, filozofa i polityka Marka Tulliusza Cycerona, łac. Marcus Tullius Cicero (106 p.n.e. - 43 p.n.e). W młodości zdobył gruntowne wykształcenie retoryczne i filozoficzne w Rzymie i w Grecji oraz sprawował kolejne urzędy, których uwieńczeniem był konsulat w 63 roku. Podczas sprawowania tego urzędu Cyceron zdobył sławę jako pater patriae (ojciec ojczyzny) - po uratowaniu państwa od zamachu stanu. Już w starożytności sposób, w jakim posługiwał się językiem łacińskim, był uznawany za ideał, do którego powinni dążyć mówcy i pisarze. W średniowieczu na podstawie jego dzieł nauczano retoryki, a autorytet Cycerona w tej dziedzinie był uważany za niepodważalny. Dla humanistów stał się pisarzem wzorcowym, którego styl należało naśladować. Jego mowy, listy oraz teksty na temat retoryki i filozofii, uważane są za normę językową prozy łacińskiej. Cyceroński model używania języka przez wieki wpływał na rozwój kultur, które czerpały wzorce z klasycznej łaciny. Cyceron rozwinął prozę rzymską, a dziedzictwo filozofii greckiej przekazał następnym wiekom po łacinie. Jego dzieła były inspiracją dla twórczości europejskiej przez lata, po dziś dzień są żywe, a postać Cycerona nie jest obca współczesnej kulturze masowej, pojawiając się m.in. w powieściach i filmach. Niniejszy tom zawiera m.in., określane jako najdoskonalsze pod względem artystycznym na polu retoryki, dzieła: O mówcy (łac. De oratore), Brutus, Mówca (łac. Orator) oraz O najlepszym rodzaju mówców (łac. De optimo genere oratorum). Cyceron dążył w nich do stworzenia syntezy dwu antycznych tradycji, izokratejskiej i arystotelesowskiej, przedstawiając ideał mówcy, który jest jednocześnie filozofem, i filozofa, który jest jednocześnie mówcą. Ideałem Cycerona był Demostenes, umiejący posługiwać się swobodnie wszystkimi trzema stylami. Tezę tę głosił Cyceron przede wszystkim w pismach, w których bronił własnej twórczości literackiej i polemizował ze zwolennikami stylu „skromnego”. Wyraził ją już w Brutusie, którego głównym tematem była historia wymowy rzymskiej, przede wszystkim jednak w Oratorze i w De optimo genere oratorum.

Data wydania:

1780

Wydawca:

ex Typographia Societatis

Miejsce wydania:

Biponti (Zweibrücken)

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

92468/2

Język:

lat

Prawa:

Domena publiczna (public domain)