Obiekt

Tytuł: Johann Lorenz Mosheims Sitten-Lehre Der Heiligen Schrift. Dritter Theil

Autor:

Mosheim, Johann Lorenz von

Data wydania:

1749

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Opis:

Sitten-Lehre Der Heiligen Schrift (Helmstädt, 1749) - trzecia część (wydanie drugie) obszernego dzieła, z pogranicza teologii (biblistyki), filozofii, moralności i etyki, zawierającego opis, analizę i objaśnienienia nauk moralnych wypływających z Pisma Świętego. Autorem opracowania jest luterański duchowny i historyk Kościoła Johann Lorenz von Mosheim (1693-1755), określany mianem wiodącego historiografa swoich czasów. Autor, do roku 1747 był generalnym inspektorem szkolnym Księstwa Brunszwiku. Prócz tego był profesorem na uniwersytecie w Helmstedt. W roku 1747 został profesorem teologii i kanclerzem getyndzkiego uniwersytetu Georgiana. Mosheim uważany jest za założyciela tzw. pragmatycznej historiografii Kościoła. W homiletyce uchodzi za wybitnego kaznodzieję swego okresu. Rozwinięte przez niego jasne określenie celu, dzięki oświeceniu i pobudzenie do wdrażania chrześcijańskiej etyki wynikającej z przekonania wiary, pozostało do dzisiaj obowiązujące. Przedmiotem teologicznych rozważań w obszernej, kilkutomowej publikacji jest nauka moralna Pisma Świętego, którą autor definiuje jako zapisany i racjonalnie uporządkowany zbiór prawd i nauk, które uczą człowieka, w jaki sposób może on przejść ze stanu grzechu i naturalnej nieprawości do stanu łaski i pokoju z Bogiem, a w tym stanie udowodnić i pokazać swoją wewnętrzną wiarę i odnowienie dusz przez zewnętrzne, dobre uczynki. Biblia pełna jest przypowieści, które w swoim wielowymiarowym przesłaniu, niosą naukę moralną oraz zbiór zasad, które mogą uczynić życie ludzkie bardziej wartościowym. Zawarty w Biblii wykład moralności i zespół norm moralnych, z ich uzasadnieniami jest podstawą etyki chrześcijańskiej. Nauki i normy moralne w Piśmie Świętym są rozmaite pod względem formy i treści, przybierają formę praw, pouczeń, maksym, modlitw, przykazań, opowiadań o czynach postaci biblijnych etc. Etyka biblijna odwołuje się do autorytetu Boga, a jej normy są odbiciem miłości stanowiącej jego naturę. Etyka Starego Testamentu i etyka Nowego Testamentu mają wiele cech wspólnych, jednak Stary Testament zawiera więcej norm o charakterze prawnym i maksym o życiu, natomiast Nowy Testament kładzie nacisk na etyczny maksymalizm. W Nowym Testamencie głównym źródłem zasad i przykładem postępowania jest Jezus Chrystus. Treścią norm jest zarówno stosunek człowieka do Boga, jak i do innych ludzi, przy czym miłość bliźniego jest sprawdzianem miłości do Boga.

Wydawca:

bey Christian Friedrich Weygand

Miejsce wydania:

Helmstädt

Identyfikator zasobu:

oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:66622

Sygnatura:

92589/3

Język:

ger ; lat ; grc ; fre

Prawa:

Domena publiczna (public domain)

Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:

Data ostatniej modyfikacji:

17 sty 2022

Data dodania obiektu:

17 sty 2022

Liczba wyświetleń treści obiektu:

11

Liczba wyświetleń treści obiektu w formacie PDF

11

Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:

https://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/publication/71946

Wyświetl opis w formacie RDF:

RDF

Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:

OAI-PMH

×

Cytowanie

Styl cytowania:

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji