Tytuł:

Ueber die Ungewißheit des Todes und das einzige untrügliche Mittel sich von seiner Wirklichkeit zu überzeugen, und das Lebendigbegraben unmöglich zu machen nebst der Nachricht von der Errichtung eines Leichenhauses in Weimar […]

Autor:

Hufeland, Christoph Wilhelm Friedrich

Słowa kluczowe:

stary druk - 18 w. ; biologia rozwoju - 18 w. ; anabioza ; tanatofobia ; śmierć ; śmierć pozorna ; Hufeland, Christoph Wilhelm Friedrich (1762-1836)

Opis:

XVIII-wieczna, zwięzła rozprawa stanowiąca efekt nasilonego pod koniec XVIII i w XIX wieku strachu przed byciem pochowanym żywcem (tanatofobia) autorstwa Christopha Wilhelma Friedricha Hufelanda (1762-1836) - niemieckiego lekarza, osobistego medyka króla Prus Fryderyka Wilhelma III, uznawanego za twórcę terminu makrobiotyka. (Słowo to zostało sformułowane w jego książce "Makrobiotik, oder die Kunst das menschliche Leben zu verlängern" - "Makrobiotyka, albo Sztuka Wydłużania Ludzkiego Życia" z 1796 roku). Niniejszy dokument zawiera skondensowany zbiór rozważań i refleksji autora o granicy między życiem a śmiercią, która nie jest tak jednoznaczna, jak się powszechnie wydaje, niepewności śmierci, śmierci pozornej (anabioza, niem. Scheintod), w której organizm jest w stanie przetrwać, zachowując minimalną aktywność życiową oraz wynikającej z tego konieczności zachowania ostrożności w tym względzie przy chowaniu umarłych. Podstawową metodą sprawdzenia, czy rzekomy denat żyje czy jednak umarł na dobre, było według autora czekanie. Zalecał on wstrzymanie się z pogrzebem do wystąpienia objawów rozkładu ciała. Hufeland był jednym z pierwszych lekarzy w Niemczech, który zwrócił uwagę na niebezpieczeństwo przedwczesnego pochówku i pogrzebów za życia. Autor dobitnie zwraca uwagę na fakt, iż bez względu na rodzaj śmierci (starość, choroba, śmierć gwałtowna etc.) „siła żywotna” nie ustaje nagle i nie we wszystkich funkcjach jednocześnie. W przypadku funkcji określanych przez Hufelanda jako wyższe, później rozwinięte życie gaśnie w pierwszej kolejności niż w przypadku funkcji nazywanych niższymi, rozwiniętymi wcześniej. Stąd wniosek, że każda śmierć rzeczywista nie następuje od razu ale stopniowo przechodzi przez trzy kolejno następujące po sobie fazy. Autor podkreśla możliwości przywrócenia do życia w wypadkach, gdy wszelkie znaki powierzchowne przemawiają za zgonem człowieka oraz cierpień ciała i duszy jakich doznaje istota, która w głębi zamkniętego grobu odzyskuje przytomność. Rozważania uzupełniają przykłady na dowód śmieci pozornej. Skutkiem tych przekonań był pomysł wybudowania w Weimarze, na wzór podobnych budowli we Francji Vitae dubiae asylum (azyl życia wątpliwego; dom dla umarłych), w którym miano przechowywać ciała osób, co do których nie było pewności, czy naprawdę nie żyją. W zajmującej najwięcej miejsca kostnicy Hufeland zaplanował okno, przez które miał co jakiś czas spoglądać strażnik i sprawdzać, czy ktoś nie ożył.

Data wydania:

1791

Wydawca:

bey C.J.L. Glüsing

Miejsce wydania:

Weimar

Rodzaj dokumentu:

stary druk

Sygnatura:

93574

Język:

ger

Prawa:

Domena publiczna (public domain)