This publication is unavailable to your account. If you have more privileged account please try to use it or contact with the institution connected to this digital library.
Sembrzycki, Jan Karol
[1923]
nadbitka
Nadbitka z niemieckojęzycznego miesięcznika o tematyce historyczno - geograficznej „Altpreussische Monatschrift”, wydawanego w Królewcu w latach 1864-1923.Publikacja z 1891 roku jest kilkunastostronicowym historycznym opisem obszarów zamieszkiwanych przez wymarły w XIII wieku lud bałtycki zwany Jadźwingami (niem. Jatwinger, Jadwinger). Autorem opracowania jest Jan Karol Sembrzycki (1856-1919) - mazurski działacz narodowy i oświatowy, redaktor, wydawca, folklorysta i historyk regionalny, z zawodu prowizor aptekarski. Jadźwingowie lub Jaćwingowie, blisko spokrewnieni z Prusami i Litwinami (czasem uważani za jedno z plemion pruskich), zamieszkiwali Jaćwież (Sudowię). Tereny te obejmowały obszary między Biebrzą na południu, Niemnem na wschodzie, Niemnem i Szeszupą na północy oraz puszczami na wschód od jezior Mamry i Śniardwy oraz rzeką Łęg (dzisiejsza nazwa Ełk ) na zachodzie (większość tych terenów to dzisiejsza Suwalszczyzna). Przypuszczalnie głównym ośrodkiem Jaćwieży był gród w miejscowości Szurpiły. Lud ten posługująy się językiem jaćwińskim (jaćwieskim) lub dialektem języka pruskiego tworzył luźne związki rodowo-plemienne. Na ich czele stała starszyzna. Grupy te jednoczyły się jedynie na czas wojen lub wypraw łupieżczych. Wówczas wybierano wspólnego wodza. Z czasem wodzowie starali się zjednoczyć plemiona w księstwo, jednak bez skutku. W swoich wyprawach wojennych Jaćwingowie zapuszczali się daleko np. w okolice Grudziądza, Drohiczyna, Lublina, Włodzimierza Wołyńskiego. Jaćwingowie między wyprawami trudnili się rolnictwem, hodowlą, rybołówstwem i bartnictwem. Również wytwórczość rzemieślnicza (uprzęże, noże, topory) Jaćwingów wyróżniała się wysokim kunsztem. Zadziwiająco doskonała była obróbka brązu i srebra. Pod wpływem walk z Polakami, Krzyżakami i Rusinami i prowadzonej przez nich akcji kolonizacyjnej terytorium Jaćwieży kurczyło się i w XIII wieku ograniczało się do tzw. Jaćwieży właściwej, czyli rejonu Suwałk, Sejn, Augustowa, Olecka i Ełku. Żyli oni też na terenie Twarogów Lackich. Na mocy traktatu melneńskiego z 1422 roku Jaćwież została podzielona pomiędzy Królestwo Polskie, zakon krzyżacki i Wielkie Księstwo Litewskie.
application/pdf
oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:64268
35596
ger
Domena publiczna (public domain)
Oct 27, 2018
Sep 12, 2018
111
117
https://dlibra.bibliotekaelblaska.pl/publication/69561
RDF
OAI-PMH
Citation style: Chicago ISO690
This page uses 'cookies'. More information I understand