Język metadanych
Czarne i białe kwiaty
Norwid Cyprian Kamil
proza polska - 19 w. ; Norwid, Cyprian Kamil (1821-1883) ; literatura polska - 19 w.
„Czarne i białe kwiaty” stanowią jakby fragmenty dziennika, o różnym charakterze. Poświęcone są ostatnim spotkaniom i rozmowom z wybitnymi artystami: S. Witwickim, Chopinem, Słowackim, Mickiewiczem, franc. malarzem P. Delaroche'em oraz epizodowi nagłego zgonu młodej Irlandki podczas podróży statkiem. Styl fragmentów określił autor postulatem estetycznym "wiernego" opisu wydarzeń, dla których właśnie "formuł stylu nie ma", i ten typ wyrazu nazwał "czarnymi kwiatami"; przymiotnik "czarny" oznacza tu jednocześnie nekrologiczny charakter wspomnień, surowość, zwięzłość. „Białe kwiaty” formułują estetykę "białości" i "ciszy", bliską Norwidowej estetyce "przemilczenia". Mamy tu do czynienia z "białą" tragedią, stylowo przeciwstawną patetyczności i krzykliwej wyrazistości. Mimo różnic obydwa cykle łączą się w jedność i są jednocześnie odpowiedzią Norwida na ostra krytykę „Czarnych kwiatów”. Krytycy zarzucali autorowi niedbałość o formę wypowiedzi, że opisał Chopina i Mickiewicza prostym banalnym językiem. Krytycy woleli by wychwalać zalety artystów i opisać to w sposób jak najbardziej kolorystyczny i niebanalny. Powodem wyboru takiego a nie innego języka była chęć dotarcia do jak największej rzeszy odbiorców. Norwid chciał by jego utwór zrozumiało jak najwięcej osób.Egzemplarz posiadany przez Bibliotekę Elbląską, zebrał i przedmową opatrzył Roman Zrębowicz. Nakład Księgarni Polskiej B. Połonieckiego. Książka wydana estetycznie, z kolorową, pozłacaną wyklejką za stroną tytułową. Na karcie tytułowej egzemplarza widnieją odręczne zapiski.
1910
Wende i Ska
Lwów
książka
image/x.djvu
126
pol
Domena publiczna (public domain)
Nie masz uprawnień do wyświetlenia tego obiektu. Aby poprosić o dostęp do niego, wypełnij poniższe pola.
Styl cytowania: Chicago ISO690
Brak wsparcia dla HTML5 (API Canvas)
HTML5 wykryty.