Object

Description:

„Czarne i białe kwiaty” stanowią jakby fragmenty dziennika, o różnym charakterze. Poświęcone są ostatnim spotkaniom i rozmowom z wybitnymi artystami: S. Witwickim, Chopinem, Słowackim, Mickiewiczem, franc. malarzem P. Delaroche'em oraz epizodowi nagłego zgonu młodej Irlandki podczas podróży statkiem. Styl fragmentów określił autor postulatem estetycznym "wiernego" opisu wydarzeń, dla których właśnie "formuł stylu nie ma", i ten typ wyrazu nazwał "czarnymi kwiatami"; przymiotnik "czarny" oznacza tu jednocześnie nekrologiczny charakter wspomnień, surowość, zwięzłość. „Białe kwiaty” formułują estetykę "białości" i "ciszy", bliską Norwidowej estetyce "przemilczenia". Mamy tu do czynienia z "białą" tragedią, stylowo przeciwstawną patetyczności i krzykliwej wyrazistości. Mimo różnic obydwa cykle łączą się w jedność i są jednocześnie odpowiedzią Norwida na ostra krytykę „Czarnych kwiatów”. Krytycy zarzucali autorowi niedbałość o formę wypowiedzi, że opisał Chopina i Mickiewicza prostym banalnym językiem. Krytycy woleli by wychwalać zalety artystów i opisać to w sposób jak najbardziej kolorystyczny i niebanalny. Powodem wyboru takiego a nie innego języka była chęć dotarcia do jak największej rzeszy odbiorców. Norwid chciał by jego utwór zrozumiało jak najwięcej osób.Egzemplarz posiadany przez Bibliotekę Elbląską, zebrał i przedmową opatrzył Roman Zrębowicz. Nakład Księgarni Polskiej B. Połonieckiego. Książka wydana estetycznie, z kolorową, pozłacaną wyklejką za stroną tytułową. Na karcie tytułowej egzemplarza widnieją odręczne zapiski.

Publisher:

Wende i Ska

Place_of_issue:

Lwów

Format:

image/x.djvu

Identifier:

oai:dlibra.bibliotekaelblaska.pl:6036

Source:

126

Language:

pol

Prawa:

Domena publiczna (public domain)