THESES
JURISMISCEL-
LANEAE,
Quas
Adspirante  Divina  gratia
Ex
Consensu Magnifici & Amplissimi
Ordinis JCtorum
In Alma Regiomont. Academia
P r ae s i d e
Viro Magnifico, Nobiliss. Ampliss. ac Consultissimo
Dn. THEODORO  PAULI,
J. U .D.  & Professore Prim. nec non Seren. Elect.
Brand. Consiliario & Judicii Aulici Rer. Crimin. Praeside, hocqve tempore Academ. Rectore, Fautore meo ad urnam aestimatissimo Exercitii gratia publice ventilandas subjicit
J O H A N N E S   Klein / Rostoch.
         Author. Ad diem Anno 1683. in Auditorio Majori
boris consvetis. REGIOMONTI, PRAELO REUSNERIANO.

THESIS   I.
Uamvis     JCtum     haud     deceat     te-
mere juris concedere antinomiam, cum hujusmodi assertio directo contrarietur D. Justiniani intentioni haud obsure ex-tanti in Const. Tant[ae], C. de V. I. E. ubi di-serte docet: Nullam Legum reperiri dis-sonantiam,   quae   non   subtili   aliqua    animi
  Q
distinctione tolli possiit: §.15. d. Const. junct. §.8. de Concept. ff. in nullo tamen juris capitulo vel non animadvertente Impera-tore in tam vastissimo opere & tanti Veterum JCtorum scri-ptorum mole, in optimam juris consonantiam redigenda, mini-mum irrepsisse aut remansisse errorem nimis ardue defendere, idem fere esse arbitramur, ac procaciter propugnare: Papam errare    non    posse.
II. Insigniter E. errare nobis videntur illi, qui errare non potuisse Imperatorem erronee stataunt, a quo, cum homo, licet Imperator   ipse   fuerit,  nil   humani   alienum   esse   potuit.
III. Nec magis rem acuse tetigisse gloriari habent, qui quamlibet apparentem Legum dissonantiam pro inconciliabili juris antinomia vendicant, ignari, de quaru ipsi LL. concilia-tione temere desperant, hanc aliis non mediocriter in jure ver-satis, beneqve diversam mutatamqve subinde Reip. Romanae faciem discernentibus, aut accuratius in veram Legum ratio-nem   inquirentibus,   saepius   esse   facillimam.
IV. Ira illis calculum adjicere nostrum non possumus, qui inter L.31. ff. de LLbus [et] L.4. C. eod. juris esse antinomiam de-fendere irrito annituntur conamine, quiqve de invenienda ha-rum   Legum   conciliatione   tam   enixe   allaborant.
)(   2                                  V.   Nec
V. Nec tamen etiam in illorum abire lubet sententiam, qui harum, quam tamen non agnoscimus, Legum pugnam dirimere volunt, distinctione illa sic satis trita & Politicis usi-tatissima inter vim sc: directivam [et] coactivam, utpote qui in LL. mere & absolute civilibus, quoad Principem, nullum cum Dn. Strykto. ad §. 6.J. de J. N. G [et] C. concedimus princi-pium l. directivum l. coactivum, ceu qui hilce LL. superior est; nisi asserere velimus; id quod inferius est superius dirige-re   posse,   quod   tamen   absonum   putamus.
VI. Uti nec illis assentimur, qui hic inter potestatem Prin-cipis Ordinariam & extraordinariam distinguunt; Una siqui-dem in Principe,qua Princeps est, potestas est, quae summa, quae   absoluta   quaeqve   ordinaria   est,   uti   docet   Stryk:   d.   l.
VII. Jus nostrum recte definitur ab Imperatore in §.1. de J. [et] J. & ante illum abs JCto Ulpiano. in Lib. Regul. cujus sen-tentia   extat   in   L.10.   §.2.   ff.   eod.
IIX. Ad cujus notitiam non immerito referimus res Di-vinas.   per   §.1.   J.   [et]   L.10.   §.2.   ff.   de.   J.   &   J.
IX. Quae assertio non confundit Theologiam cum Ju-risprudentia,   nec   Theologum   cum   JCto.
X. Erroneam interim agnoscimus sententiam statuen-tium ex §.12. J. de J. N. G. [et] C. triplex juris esse objectum Personas sc. Res & actiones, nisi haec inadaequata esse objecta velint.
           XI. Recte   Jus   a   Justitia   appellatur.   L.1. pr. ff. de
J.   [et]   J.
XII. Nec   minus   recte   a   jubendo   dicitur.
XIII. Finis   Jurisprudentiae   est   Justitia.
XIV. Cujus  JCti  non immerito appellantur  Sacerdo-tes.   L.1.   §.1.   ff.   de   J.   [et]   J.
   XV.
XV. Quod evincit particula Cujus d. L.1. §.1. utut con-trarium   defendere    annitatur    Lyclama    Lib.7.    Membr.    Eccl.38.
p.230.
        XVI.   Quae   recte  definitur  in   pr.   J.   [et]   L.10.   pr.   ff.   de
J.  [et]  J.
XVII. Desumtum est jus privatum ex Jure N. G. & Ci-vili   §.4.   J.   [et]   L.1.   §.2.   ff.   de   J.   [et]   J.
XIIX. Ex quo triplici fonte non aeqve desumtum est Jus   Publicum   formaliter   consideratum,
XIX. Jusnaturale recte de animantibus brutis praedi-catur.  pr.  J.  de   J.  N.  G.  [et]  C. [et]  L.1. §.3.  ff.  de   J. [et]  J.
XX. Quamvis servi in Orbe Christiano fere esse desie-rint, non tamen penitus hodie inutilis est servitutum materia, & male eam pertractanti Justiniano objicitur §.3. Pro oem. Instit.
XXI. Patria   potestas   est   juris   naturalis.
XXII. Patria potestas est juris civilis. §.2.  J. de P. P. L.3. 4.  [et]  8.  ff.  de  his   qui  sui  vel  alien.  jur.  sunt.
XXIII. Prima ejus constituendae causa est: matrimo-nium, quod consideratur aliter ex jure naturali, aliter ex jure Gentium   aliter  ex  Jure  Civili.
XXIV. [...] successit in locum deductionis Spon-sae in domum Sponsi uti assentimur ita docenti Harprechto ad pr.  J. de Nuptiis.  n.  mihi. 123.
XXV. Quam de forma matrimonii simpliciter consi-derati   esse   negamus.
XXVI. Paradoxa enim esse arbitramur: [...] esse de forma matrimonii, & tamen liberos ante illam natos esse legitimos.
)(    3                                XXVII.
XXVII. Minus quidem Philosophice dictum senti-mus.   Virginitatem   esse   de  qualitate   substantiali   matrimonii.
XXIIX. Verum interim esse statuentes, quod, quam-vis secundum c. un. C.29. q.1. qui ducit corruptam, quam vir-ginem esse putaverat, illam dimittere non valeat, istiusmodi tamen nuptiae secundum morem plerorumqve Consistorio-rum propter Nov. Leon. 93. quam hoc in casu sequimur, irritae   pronuncientur.
XXIX. Patris consensus in Nuptiis liberorum etiam de Jure  Can.  necessarius  est.  c.1.  c.3.  C.30.  q.5.  c.13.  C.32.  q.2.
XXX. Computatio Juris Canonici in linea transversali erronea est, uti recte docet Bachov. ad Treutl. Vol. II. Disp.6. th.2.   Lit.   F.
XXXI. Cujus filiam uxorem ducere non licet, ejus ta-men   neptem   ducere   non   semper   prohibemur.
XXXII. Ratihabitio Patris non facit nuptias filii ab ini-tio Legitimas, sed demum a temporc ratihabitionis.
XXXIII. Secunda p. p. constituendae causa est legitima-tio, cujus princeps species est, quae fit per subsequens matrimo-nium, utpote quod tollit omnia vitia praecedanea & retrotra-hitur ad tempus nativitatis, non tam fiictione juris, uti com-muniter   Dd.   statuunt,   quam   interpretatione   JCtorum.
XXXIV. Hinc veram illorum putamus sententiam, qui per subsequens matrimonium legitimatos in feudis succedere docent.
XXXV. Contra insigniter errare, qui contrarium per §.   Naturales   2.   F.   26.   defendere   omni   ausu   allaborant.
XXXVI. Tertia p. p. constituendae causa est Adoptio, quam etiam p. p. solvendae modum esse expediti juris esse pu-ramus.
XXXVII.
XXXVII. Mulierem adoptare non posse, docemur ex §. 10. J. [et] L.5. C. de Adoption. junct. L.5. §.3. ff, de inoff. test. nisi ex indulgentia Principis in solatium liberorum amisso-rum, hoc tamen effectu, ut saltem filios, non vero filiossamilias habeat.
XXXIIX. Quamvis quidem extra omnem dubietatis a-leam positum arbitremur in Nov. Leon.27. & Virginibus con-cessum esse adoptare, eas tamen omnibus in locis hodie ado-ptare posse, ubi viget adoptio, non concedimus absolute Cy-priano   Regnero   in   Censura   Belgica   Inst.  ad  §.10.   De  adopt.
XXXIX. Obiter etiam hic notamus errorem Dn. Ekbolti in Comm. ff. ad Tit. de Adopt. §.4. notantis: Patrem adoptivum vix ullo in loco Parentis nomine honorari, sed appellari in jure tantum Patrem: Contrariu enim liquido probamus per §.1. J. de Nupt. §.8. J. quib. mod. jus. p. p. solvatur. §.2. J. de acquis. per   arrogat.
XL. Tutela recte definitur §.1. J. [et] L.1. ff. de tutelis, ubi per caput liberum Imperatorem non Tutorem sed Pupil-lum intelligere sentimus cum Ludwello ad d. §.1. quamquam non   ita   absurde   &   ad   tutorem   id   restringi   possit.
XLI. Pupillus etiam ille dicitur, qui adhuc vinculis p. p.   constrictus   &   nondum   Paterfam.   fadus   est.
XLII. Tutor ob latam culpam remotus fit infamis, un-de   §.6.   J.   de   susp.   tut.   de   Levi   culpa   intelligimus.
XLIII. Distinctio tamen Zasiii inter latam culpam ver-sutiae [et] latam culpam ignavi[ae] vix in jure fundamentum ha-bere videtur, quamvis eam defendat Tabor, in Jpr. Elem. p.4. Sect.1.   n.6.   in   [...]. Goedd.   in   L.213.   de   V.   S.   n.1.   aliiqve.
XLIV. Non debet alicui paradoxon videri: Transiisse Jure   Gentium    rerum   dominium    &    tamen    priorem    dominum
                                                                                                       utilem
utilem contra novum Dominum in rem habere actionem, quod   docet   conciliatio   L.5.  §.3.   ff.  de   R. V.  cum  §.21,  J.  eod.
XLV. Uti nec illud: Habere vindicationem rei & ta-men   non   habere   rei   vindicationem.
XLVI. Nec: Habere testamenti factionem & tamen testamentum   facere   non   poste.
XLVII. Differunt ita 4. Contractus reales: Quod mu-tuum transferat rei dominium, Commodatum usum, Depo-fitum   custodiam   &   Pignus   possessionem.
XLIIX. Perfecta emtione & venditione, venditor prae-cise tenetur ad rei venditae traditionem, nec praestando inter-esse   absolvitur.
XLIX. Periculum rei venditae ante traditionem perti-net   ad   emtorem.
L. Qui, quamvis de re pro certo pretio tradenda cum venditore convenerit, exinde tamen dominus non efficitur. per   L.20.  C.  de  Pact.
SOLI   DEO   GLORIA.