Szukana fraza: [Opis = "Oeuvres de J.B. Poqueiln de Moliere \(Paryż, 1799\) \- pierwszy tom antologii dzieł francuskiego komediopisarza epoki baroku, aktora i poety, uznawanego na jednego z największych twórców literatury francuskiej i europejskiej Moliera \(fre.Molière\), a właściwie Jeana Baptistea Poquelina \(1622\-1673\). Jean\-Baptiste przyszedł na świat w zamożnym domu, kształcił się w założonym przez jezuitów w 1563 roku Collège de Clermont. Trzynaście lat pracy w wędrownym teatrze pozwoliło mu na osiągnięcie mistrzostwa w konstruowaniu i wystawianiu komedii. Pisząc, łączył walory Commedia dell’arte z tradycjami komedii francuskiej. Po kilkunastu latach tułaczki po prowincji trupa prowadzona przez Moliera osiadła w roku 1658 w Paryżu i zyskała poparcie Ludwika XIV, który swą możną protekcją osłaniał komedianta, zuchwale atakującego błędy i wypaczenia ówczesnego życia. Molier rozwinął tradycyjny rodzaj widowiska komicznego, opartego na niewybrednym humorze sytuacyjnym, i nadał mu godność komedii charakterów, mieszcząc w niej prawdę i wyrazistość studiów psychologicznych świętoszka, libertyna, skąpca, mizantropa, snoba, zazdrośnika, kokietki, hipochondryka, nieszczęśliwie zakochanego etc. Był wielkim realistą, modelował swoich bohaterów na wzór żywych ludzi i ukazywał ich na barwnym tle rzeczywistych stosunków, ale zarazem tak potęgował i uogólniał dominujące cechy charakterów, że stawały się one ponadczasowym, ogólnoludzkim obrazem przywar i słabości człowieczych. Sztuka Moliera była aktem walki przeciw głupocie, zacofaniu, obłudzie i podłości, hipokryzji i zakłamaniu, dawała satyryczny obraz francuskiej obyczajowości XVII wieku i stanowiła zawsze świetny i kipiący żartem argument na rzecz postępu. Śmierć miał aktorską \- umarł, tak jak żył, na scenie podczas wystawiania sztuki „Chory z urojenia”. Tom pierwszy antologii rozpoczyna „L'Étourdi ou les Contretemps” \( „Wartogłów” \) \- pierwsza „ pełna” komedia Moliera, w pięciu aktach wierszem. Pierwotnie przedstawiona w Lionie w 1653 roku \(choć część źródeł mówi o roku 1655\), ponownie zaś w Théâtre du Petit\-Bourbon w Paryżu, w roku 1658. Lélie młody szlachcic kocha się w Célie, niewolnicy. Ojciec bohatera nie chce słyszeć o podobnym mezaliansie, szykuje już dla syna inny, lepszy związek. Jedynym ratunkiem okazuje się Mascarille, sługa młodzieńca. Za pomocą kolejnych podstępów będzie on wyprowadzał w pole kolejnych adwersarzy, tak by utorować swemu panu drogę w ramiona wybranki. We wszystkich tych zmaganiach największą przeszkodę stanowią jednak działania samego panicza. W dalszej kolejności znajduje się inspirowana teatrem włoskim, wystawiona po raz pierwszy w Paryżu w 1659 roku pięcioaktowa, żywa, pełna komicznych sytuacji i pikantnych puent komedia „Le dépit amoureux”, w której miłosne intrygi przeplatają się i komplikują w miarę jak rozwijają się oszustwa i nieporozumienia między różnymi postaciami\: Eraste i Valère, zakochani w Lucile, Gros\-René, lokaj Erasta zakochany w sąsiadce Lucile, Marinette etc. Trzecia w kolejności to jednoaktowa satyra „Les Précieuses ridicules” \(„Pocieszne wykwintnisie”\), którą Molier zaskarbił sobie uznanie paryskiej publiczności i zjednał przychylność króla Ludwika XIV. Tytułowe \"wykwintnisie\" to Magdelon i Cathos, dziewczęta przybyłe z prowincji w poszukiwaniu miłości i zabawy, lubujące się w romantycznych historiach, konwersacjach na tematy kultury i sztuki \(o których nie mają większego pojęcia\), ceniących wszystko, co modne i \"wykwintne\", cieszących się ze swojego \"sukcesu\" i popularności wśród elity paryskiej, które ostatecznie wpadają w zastawioną przez odrzuconych zalotników pułapkę i zostają ukarane za próżność. Tom zamyka komedia „Sganarelle, ou le Cocu imaginaire” \(„Sganarel czyli rogacz z urojenia”\), po raz pierwszy wystawiona w 1660 roku w Paryżu. Sganarel jest zazdrosnym mężem, który niesłusznie podejrzewając swą żonę o romans inicjuje komedię pomyłek i nieporozumień, w którą oprócz niego i jego żony zostają wplątani Celia i zakochany w niej Leliusz."]
