Szukana fraza: [Opis = "ΠΛΑΤΩΝ Platonis Philosophiquae exstant graece … \- wydanie dwujęzyczne \(tekst grecki umieszczony równolegle z łacińskim\) dokumentu opublikowanego w 1783 roku, w ramach słynnej kilkudziesięciotomowej serii wydań greckich i łacińskich autorów klasyczynych Bipont Editions, nazwanej tak od Bipontium, współczesnej łacińskiej nazwy Zweibrücken. Niniejszy tom zawiera czwartą część antolgii dzieł Platona\; gr. Πλάτων, Plátōn \(424\/423 p.n.e. \- 348\/347 p.n.e.\) \- wybitnego prozaika, jednego z najsłynniejszych filozofów starożytnej Grecji, ucznia Sokratesa i nauczyciela Arystotelesa, założyciela Akademii Platońskiej. Trzecia część zawiera cztery, kolejne dialogi myśliciela. Dialogi Platona stanowią podstawową formę, w której wyraża się dyskurs filozoficzny niemal wszystkich jego dzieł. Pierwszy w kolejności jest Gorgiasz, czyli O retoryce \(gr. Γοργίας ἢ περὶ ῥητορικῆς\) \- składający się z trzech części dialog, w którym retoryka zostaje doceniona jako nauka zbudowana na podstawach filozofii. Zawiera on zasady etyczno\-poznawcze, którymi powinni posługiwać się retorzy. Konstrukcja dialogu wskazuje na cel utworu, którym jest dyskusja o zasadach moralnych. Platon przeprowadza krytykę sofistów, jako tych którzy rządzą ludzkimi duszami opierając się nie na prawdzie a na mniemaniu. Platon uznaje schlebianie sofistów za szkodliwe i postuluje doskonalenie obywateli i umacnianie dobra duchowego na podstawach prawdy. Drugi utwór to należący do tak zwanych dialogów wczesnych Ion, czyli O Iliadzie \(gr. Ἴων ἢ περὶ Ἰλιάδος\), którego stronami są Sokrates oraz Ion, pochodzący z Efezu, wędrowny rapsod. Dialog traktuje o relacjach pomiędzy poezją oraz wiedzą i jej przedmiotami. Ustami Sokratesa Platon wypowiada tezę, iż zarówno recytatorzy jak i twórcy poezji działają pod wpływem boskiego natchnienia, nie zaś wiedzy, jak próbował dowodzić Ion. Trzeci, zaliczany do dialogów późnych, Fileb, czyli O rozkoszy \(gr. Φίληβος ἢ περὶ ἡδονῆς\) to utwór, w którym rozmówcy spierają się o to, czy najwyższe Dobro polega na przyjemności czy na mądrości. Zamiarem Platona było wykazać, że zarówno przyjemność sama w sobie, jak i wiedza sama w sobie nie może być dobra, a zatem dobre życie musi być mieszaniną przyjemności i wiedzy \(poznania\). Pojawiają się więc pytania, który element ma dominować, i który ma stanowić ograniczenie dla drugiego. Dialog zawiera psychologiczne i etyczne analizy przyjemności i mądrości oraz klasyfikacje pierwszych zasad i przyczyn, przyjemności i rodzajów wiedzy. Tom zamyka Menon, czyli O Cnocie \(gr. Μένων ἢ περὶ ἀρετῆς\) –dialektyczny dialog, w którym Platon podejmuje próbę definicji cnoty. W dialogu rozmawiają dwie główne osoby\: Sokrates oraz młody, przystojny i bogaty Menon. Po nie do końca udanej próbie zdefiniowania, czym jest prawdziwa cnota, Menon wyraża pogląd znany od tego czasu jako paradoks Menona \: „Szukać wiedzy to absurd, ponieważ albo już wiesz i wtedy nie ma czego szukać, albo nie wiesz czego szukasz, a wtedy trudno oczekiwać, że to znajdziesz”."]
