DISPUTATIO POLITICA, DE [...] VIRTUTUM HOMILE- TICARUM PRIMA, Quam Secundo Dei auxilio, Consensu AMPLISSIMAE FACULTATIS PHI-LOSOPHICAE Sub Praesidio M. JACOBI BORGERI, Regiomont: Prussi Publicae Eruditorum censurae committit JOHANNES MILO Reg: Pr. ad diem Januar, Anni M DC LXXIV. Horis [et] loco destinatis. REGIOMONTI, Typis FRIDERICI REUSNERI, SER. ELECT. BRAND. ET ACAD, TYPOGR. VJRIS Prae Nobilissimis, Exce1lentissimis, [et] Consultissimis, admodum Reverendo, rerum usu ac eruditione Clarissimis DOMINIS, DNO DANIELI a Wegnern/ Serenissimi Eledoris Branderburgici supremi, in Borussia, Appelladonum judicii Assessori gravissimo; Consiliario item Aulico eminentissimo, atq; Sambiensis consistorii Officiali dignissimo. Domino haereditario in Borchersdorff/ Weissenstein/Kugganzc. DNO CHRISTIANO HEMPELIO, Serenissimi Electoris Brandenburgiei Consiliario meritissimo, ac supremi regiminis Secretario fidelissimo, DNO GEORGIO DOPNERO, Serenissimi Electoris Brandenburgici, Mandatario Fisci vigi-lantissimo, nec non praenobilissimi Judicii Aulici Advocato Clarissimo. DNO PETRO BECKERO, Ecclesiae, Electoralis suburbii, Dragheimensis Diacono vigilantissimo ac gravissimo. DNO JOHANNI a KRIN[SS]EN/ Viro, nobilitate, virtutumq; ornamentis maxime conspicuo, Hospiti olim meo munificentissimo. Disputationem hanc Aademicam sibi suisq[ue] exhihito- tor um non immemor beneficiorum in debita gratitudinis signum, qu[ae]vis prospera apprecatus stren[ae]loco humillime offert Johannes Milo, A & R. I. N. J. §. 1. ESse [...], homileticarum virtutum unam, vel ex eo pa-tet, quod expressis profiteatur verbisArist: l. 4. Eth: c. 12. (6.)eam[...][...][...][...][...][...] maxime usurpari, & ita innuitur simul ratio, ob quam gaudeat tali epitheto, quod sc: in conversationibus, ([...] enim inter alia & conver-sationem significat) & in communi convictu utilis sit & ne-cessaria. §. 2. Ast inde sequeretur forte, quod virtutum plures adhuc tali nomine insigniri debeant, cum & liberalitas, mode-stia, imprimis vero mansvetudo communi hominum sodalitio conducant, adeo, ut istis aliisq; semotis publica salus vixac ne vix quidem suo consistere valeat talo. Et hoc equidem nox adeo negari licitum videtur, cum constet vocabulum [...]-[...] eo excendi posse, ut communiter significet id, quod vel sit homileticum, vel quod ad [...], conversationes & societates varias facere possit. Distinguit inde ex Thoma forte secunda 2.dae,quaest:23.art:1. & 3.sent:distinct:29. art: 6. Christ:Matthias Syst: Ethic: l.3.Excercit:6.[...] in Ecclesiasticam, politicam & oeconomicam,quae ipsa ibidem conferri possunt.Nobis enim hac vice non sedet. animus, pluribus ea deducere. Proinde ad rem accedimus,innuendo,quod strictius loquendo, tres istae virtu-tes, Humanitas sc:, Veritas & Urbanitas, soleant communi ho-mileticarum virtutum nomine nuncupari. Innuit hoc Arist: A 2 l.2. l. 2. Eth: c. 7 [...], iquiens, [...] [...] [...], [...] [...] [...][...][...][...]: Sunt vero [et] ali[ae] tres mediocritates inter se invicem similitudinem quandam habentes. Similitudo autem illa exprimitur, dum sc:versantur [...] [...] [...] [...] [...] i.e.in communione sermonum [et] actionum. Idem repetit l. 4. Eth: c.14.(8.) circa finem. Jam vero fit ejusemodi communio sermo-numq; actionuq; quotidie; utiq; & hae virtutes quotidie in iis conspiciantur, necesse est.Reliquae autem virtutes frequentiori ejusmodi usu non veniunt, non enim quotidie, plurimisq; diei horis exercemus fortitudinem,liberalitatem,magnificen-tia magnanimitatem & mansvetudinem,prout aliquin usurpa-ri possunt & debent [...] & [...]. Proinde nec talio sesu istae vocari possunt homiletiae,imo, cum nonnullae illarum exer-ceanturac in civili societate alteri conferatur, sit hoc mediante hac [...] & [...] quae adiones nostras ita dirigunt, neque-piam vel verbis, vel factis, quantum in nobis est & honeste a nobis fieri potest, offendamus; Virtutem enim virtuti inser-vire,ceu notum,praesupponimus. §. 3. Differunt ergo hae tres virtutes ab aliis (1) in hoc, quod per eas homo maxime reddatur civilis ac consociabilis; quod ipsum praecise non respiciunt caeterae virtutes, & cum ad societatem communem aliquid conferunt, fit hoc per hasce virtutes. (2) differunt in eo, quod homileticae magis videan-tur naturales, quam prohacretici habitus. Et (3) quod non tam affectus,quam sermones & actiones dirigant in conversatione communi. §. 4. Inter sese autem conveniunt objecto, dum omnes versantur [...] [...] [...] [...] [...] [...]. Omnis enim no-stra homilia s.conversatio cosistit, vel in sermone & verbis,adeo, ut ipsimet sermones ad populum directi per metonymiam didi sunt [...] i.e. orationes in communione populi habitae, sermo sermo enim ideo homini datus est, ut memis suae desideria al-teri aperire & communicare possit: Vel in actionibus s. excerci-tio actionum Ethicarumomnium. In utroque genere reperi-tur virtus aliqua, quae modum & rationem ostendit, secundum quam recte honesteq; utraq; communicatio tam sermonum, quam actionum, debeat institui, ut civilis societas, ad quam homo natura inclinat l.t.Eth.c.5.[et] l.1.polit.c.2. debite conser-vetur,nec importunitate quadam violetur. Nisi quispiam vel cum Diogene extra consortium in dolio latitare praesumat, vel cum Hanimede ad Jovis caenam rapiatur, vel cum AEnea ad campos Elysios deducatur; h.e. nisi aut belluam immanitate in-duat,aut hominem religione excedat, ex l.c. Aristotelis. §. 5. Differunt autem ratione finis, quem sibi propositum habent;un& respicit [...] h.e,id quod in sermone & actione est verum diciturq;, [...] i.e. veritas, s. ut alii amant loqui; veracitas. Reliquae duae spectant [...] [...]; idq; vel in conversatione seria,cum de rebus [...] [...] [...] seriis & gravibus est agendum, diciturq; [...] s.comitas; Vel inconversatione jocosa; facta ser-mone & actione jocoso, diciturq; [...] seu urbanitas. Pri- tna itaq; maxime in conversatione respicit verum (2) in omni convictu jucundum; circa partem vero quandam vitae, quae jo-cis teritur,versatur 3tia.Vid.Eustratitius com.in l.4.Ethic:c.6. §. 6. Omnium vero virtutum etiam trium harum,ma-xime homiletica dicitur haec nostra [...], adeo, ut nomen tale strictissimo sensu huic soli convenire videatur, diciturq; Eu-strat: in 4. Ethic:c.6. [...] [...] [...], mediocritas conversatrix, seu virtus, ostendens mediocritatem in conver-sando, concinnis moribus & gestibus [...] [...] [...] [...] ser-vandam. Et licet conversatio talis absq;sermone,gestibus & actionibus,subsistere non possit,interim tamen, ut talis, sermo-nem verum formandum praecise, non respicit. Cum autem per sermonem compleri debeat conversatio, in sororium vin- A 3 culum culum & adjutorium mutuum adsciscit sibi vel [...], si ve-rus sermo intercedere debeat; & haec non praecise respicit con-versationem,quam moderandam [...] jam comisit, sed potius sincerum tenorem verae orationis mente coceptae,prolatae ore, factisq; indicatae.Hinc itidem strictiori nomine dicitur Eustrat: in 4. Eth:c. 7. [...] [...]. Et ejusmodi peculiare sibi vendicat [...], non tam respiciens conversationem, quam servandam in ea sermonis jocosi mediocritatem. §. 7. Tractat vero [...] statim Aristoteles post mansvetudinem, idq; ut putat Mich: Wendel: in sua Polit: pract: l.1. sect:2.cap. 9. quia virtutes homileticae,& per conse-quens haec [...] non solum animos hominum per iram di-distractos conjungunt, sed & ad civilem conversationem pluri-mum faciunt. Imprimis autem [...] haec, post mansvetudi-nem statim collocanda videtur, cum maxime & prius omni-um iracundiam supprimere norit; gestus enim in hac [...] conspicui,submissi, l.soli, retento & occluso omni adhuc ser-mone, iracundum placere sustinent: id quod tam profanis, quam biblicis exemplis Jacobi, eminus sese inclinantis erga, fratrem suum; & Estherae aliorumq; populorum, demonstrari posset: Communiores autem sunt gestus & mores hominum, quam sermo jocosus & verus. Illa aute quae sunt comuniora,sut notiora,?notiora,ab illis incipiedu esse docet Arist:l.1.ph: c.1.l.1.Ethic:c.2.Nisi quod forte obstare possit loc.l.2Eth:c.7.(12.) ubi ordinem hunc infundit Aristot:numerans.(1) inter virtu-tes homileticas Veritatem, (2) Urbanitatem & (3) [...]. Ad quod forte hoc poterit reponi, Aristotelem ibi 2. Ethic. indi-casse naturae ordinem,seu prius natura & perfectione: Hic vero l.4. Ethic: seriem cognitionis deducentis nos ad perfectius na-tura; natura enim perfectius est & prius posse loqui, & quidem verum; verum; locutionem autem indigitare gestibus, aliisq; indiciis notius est [...]. §. 8. Sed quicquid horum fit, forte nec illud luo-destituitur dubio, quifiat, quod [...] haec iram & iracundiam supprimere valeat, akatamen id praestet mansvetudo? Sed exspitabit dubium hoc, si consideremus, quod iram ceu affe-ctum excedentem & deficientem temperet mansvetudo, cui insuper, dimittendo considerationem irae, ceu affectus, addit [...] temperamentum morum,in conversatione debite £ ad hi-bendorum; quod ipsum itidem facir ad vehementiorem se-dandam iram, estq; potentissimum philtrum ad aliorum animos nobis conciliandos. Unius enim rei plures esse pos-sunt causae,quae non sunt eaedem, licet faciant ad idem. §. 9. Ne itaq; ordinem ab Aristotele modo suppe-ditatum interturbemus, officii nostri ratio erit, ut de prima virtute homiletica quaedam exponamus, eamq; tractationi mansvetudinis annectamus, ob modo insinuatam affinitatem, ne per iracundiam conversationes hominum interturbentur, difficiles reddantur, morumq;inconcinnitate impediantur. §. 10. Unde [...] haec originem duxerit, observavit Arist.l.4.Eth: c.6.12.dum alios in congressu hominum nimio-placendi studio deditos esse viderit,omnia ad voluptatem alio-rum loquentes & agentes, nullaq; in re cuipiam adversantes, unde dicuntur [...] vulgo placetini; alios autem, qui omni in re plurimis adversantur, nec quicquam curantes si offendant, aut molestia afficiant aliquem, unde sunt propterea dicti [...] difficiles, item [...] i. e. morosi & contentiosi. Ex quibus extremis sequitur medium,seu habitus quidam lauda-bilis, quo qui est praeditus, probat & laudat ea, quae sunt probanda & laudanda, improbat contra & vituperat, quae sunt sunt contemnenda & vituperanda cum debita humanitate & comitate. Et sic enata est hae[c] mediocritas, dicta [...] humani-tas & comitas. §. 11. Alioquin proprio nomine destitui hanc medio-critatem indicat Arist:l.2.Eth:c.7.l.4.6.6.12. nec proprie nomi-nari [...]; haec enim vox significat amicitiam, aliud autem est amicitia,aliud ejusmodi mediocritas [...]. [...] enim seu amicitia est conjuncta cum affectu amoris, cum amicus ami-co semper jucundus effe conetur, sic, ut alteri de alterius in se af-fectu constet, & certior sit factus, mediocritas autem illa con-versatrix potest esse sine tali affectu, adeo, ut possit quispiam cum altero conversari, licet eum non amet,vel amorem & affe-ctum suum erga alterum non exerat, ejusmodi enim affectus nascitur demum ex crebrius iterata conversatione. Deinde dif-erunt in eo,quod amicitia foveatur tantum inter notos,qui vel longo usu, vel etiam affectu se mutuo norunt. Haec autem fa-cultas conversatrix vacat etiam ignotis & peregrinis, senibus & juvenibus,principibus & privatis ac cujuscunq;gentium homi-nibus. Interim, licet differant, posse tamen [...] hanc sa- lutari [...] optime docet Arist:, quia amicitiae admodum in natura sua respondet, & cum ea cognationem habet, adeo, ut qui facultate hac conversandi sunt praediti, facile amicos reperire possint, & parere, juxta illud Terent. in Andria Act: 1. Scen:l.v.35.seq. Sic vita erat (Pamphili) facile omnes perferre ac pati,cum quibus erat, cumq;una iis sese dedere, eorum ob-sequi studiis, adversus nemini,nunquam praeponens se illis, ita ut facile sine invidia invenias laudem & amicos pares.Hinc sicuti per amicitiam amicus amico jucundus esse studet, nisi quando voluptatem & obsequium detrimento ei esse viderit, aut dedecori; ita & hic habitus homileticus efficit, ut in con- gressu gressu hominum benigne & jucunde admittamus ea, quae debent,quae non debent,repudiemus,dempto tamen aman-di affectu,inquit,Eustrat:in h.l. Teutones itidem im proprie exprimunt hunc habitum juxta nominis graeci [...] si-gnificationem, eam dicentes die Freundligkeit / die Leidsees ligkeit / quod cum omnibus hominibus doceat con-versari; die Holdseligkeit / quod gratiam alicui conciliet. Alii mediocritatem hanc appellant comitatem, quod no-men derivat Spengl: exer. Eth;9. §.12. [...][...][...] i.e. com-messatione,re quidem pessima,sed inquit,quia tamen in convi-viis plurimum conducit, in bonam accipi partem poft-hac me-ruit. A nonnullis vocatur humanitas, item affabilitas, non sine insigni quadam virtutum confusione:quam inter alios committit Joan:Casus Oxoniensis in suo speculo qu[ae]st: mo-ral: in universam Arist: Et hicam l.4.Ethic.c.6. ubi [...] hanc commiscet cum affabilitate, & quae nominanda erat affabi-litas, nominat capt: 8. comitatem,uti ex definitione illarum patescit. Dicitur etiam familiaritas, & quando occurrit in principibus, popularitas, item graece [...], [...]-[...] [...], quae tamen etiam sunt ipsius [...] nomina. §. 11. Definitur autem virtus haec a Magiro in l. 4. Eth.c.6. quod talis sit, quae in quotidiana conversatione, in sermonibus & actionibus eam servat mediocritatem, ut quantum fieri potest, neminem offendat, sed potius omni-bus honeste placere studeat. Quae definitio non satis stricta ac propria videtur, cum commune tantum ejus objectum in ea indigitetur, nempe communio sermonis & actionum in congressibus quotidianis, quae & aliis virtutibus homile- ticis conveniunt. Joan. Casus l.c. sub nomine affabilitis eam ita de finit: Affabilitas est virtus inter assentionem [et] conten- B tionem tionem posita, qu[ae] in jucunditatibus molestiisq[ue] cernitur, qu[ae] ex colloquiis hominum oriuntur. Quae definitio itidem non est accurata,cum talia ponantur in definitione, quae extra eam sunt omnino, ut assentatio & contentio; nec quomodo versetur inter haec, reliqua verba satis exprimunt; sunt enim & aliis virtutibus communia. Magis autem a vera de-finitione abludit & illa,quam priori mox subnectit Casus; quod sit dulcis musarum quasi Philomela,cujus voce omnes sine offensione capiuntur. Mich: Wendelero est comitas virtus moralis, qu[ae] servat mediocritatem circa conversationem seri-am. Quae definitio non sufficienter indicat proximum ob-jectum & modum istius hic servandae mediocritatis. Spen-glero l.c. comitas est virtus moralis in conversatione seria honeste oblectando mediocritatem observans. Et quis omnium Ethicorum scriptorum definitiones huc conji-ceret? Quotquot enim illorum sunt,tot fere diversae ab iis suppeditantur descriptiones. Optime autem Eustratius in l.c. talem esse eam dicit mediocritatem,quae circa voluptates & dolores versatur, non omnes,sed eas tantum, quae ex con-svetudinibus & conversationibus evenire consveverunt; nec non etiam circa actiones, quippe cum sermo & collo-cutio in actionum numerum veniant; adeo, & per se volu-ptatem afferat,per se itidem fugiat molestare. Conveniunt haec cum istis,quae habet Arist:l.c.quando virtutem hancap-pellat [...] [...] [...] [...] [...] [...] [...] [...] mediocritatem circa oblectationes & offensiones in con-versatione non ludicra. Inde & duo ibidem ejus officia insi-nuat; primum [...] [...] [...], [...] [...] delectare & ap-probare,quae decet. 2dum [...] [...] [...], aegreferre & improbare, quae perperam fiunt; Inde, quod maximum est, est, quaerit comis in omnibus actionibus homileticis [...] [...] jucundum. Unde egregio nomine talem hominem salutat Arist:[...] [...] aequum & bonum amicum, qui non o-mnia ad vivum resecat, ad rigorem juris extendit, sed de suo jure saepius cedit, quo tranquillitatem saltem publicam conservet; Vid:Arist.l.5.Eth:c.10.alias 14. §. 12. Objectum ejus commune cum aliis est [...]-[...], conversatio,item voluptas & dolor; item sermo, gestus & actiones reliquae. Forma autem propria est cum volupta-te & fuga doloris,mediante sermone,gestibus & actionibus aliis ita conversari, ut finis praecipuus obtineatur, nempe [...] [...] omnibus jucundum, omnibus acceptum. §. 13. Hisce proinde stellis ac gemmis, quibus praecepta seq: insculpta sunto, corruscare debet [...] [...]-[...]; ut (1) studeat, ne conversatio sua tam in colloquiis, quamin moribus & actionibus sit aliis adversa, quin potius, servata tamen honestatis & utilitatis tam suae,quam quibus-cum ei res intercedit,ratione,accepta & jucunda. Si enim viderit cujusdam propositum non esse honestum & profi-cuum,dissvadebit illud & improbabit. Inde (2) non cura-bit auram sui rivalis & reliqua pondera gazae, si viderit ad-monitionem suam justam alteri non esse ad palatum, ut inde magis respiciat utile, quam honestum,annuatq; malo ejus proposito,ne irritet crabrones. Justa enim & amica re-prehensio propter instans dedecus & damnum praevalere debet istis omnibus, & evincere, quod & hoc verae amici-tiae nota sit, admonere imo reprehendere. Molesta enim in-quit Cic:in Lael:est veritas, quia parit odium sed obsequium multo est molestius,quod peccatis indulgens pr[ae]cipitem amicum fieri sinit. Molestat itaq; nonnunquam haec virtus sed ex ac- B 2 cidente. cidente,Cons:Eustrat.l.c. (3) consideret personas, modo non sint in fames aut facinorosi, cum quibus viderit esse conver-sandum,cujus sint status & conditionis, ut uni cuiq; debite assurgat. Aliterenim cu senibus,cum juvenibus,cum, notis & ignotis congrediendum est: uti enim homo est,ita mo-rem geras. Cum superioribus conversandum est modeste & blande, cum inferioribus graviter & humaniter, cum aequa-libus amice & familiariter, ut omnia dicta & facta vel svavi-tate quadam condire, vel acerbitate justa, ceu pipere quo-dam ac sale mordente aspergere valeat. Videndum tamen ne nimia familiaritas pariat contemptum, custodienda enim est autoritas, ad exemplum Miltiadis,qui admodum humanus & humilis, cavit, ne sua autoritas vilesceret, Vid: Colnel:Nep:in V.E. Ne itaq; te nimis facias sodalem, gaude-bis minus & minus dolebis. Et cum jam vilependaris, sub-trahas te, ut succrescat autoritas tua. Gravitas enim nutrix est autoritatis,eam nobis concilians. Parentibus inde, con-jugi,liberis;fratribus [etc]. suum cuiq; tribuit comis, servata tamen honestatis ratione. Admodum vero amabilem sub- ditis virtus haec sincera principem reddit, aliosq; imperii praesules.Hinc Tit: Vespas: dixisse referunt, non oportere quempiam a principis facie tristem discedere, unde cogno-mine didus est amor ac delitia[eu] generis humani, teste Svet: Si-mile quid refertur de Imp:Carolo V. Autore Surio Et de Claudio Druso,Auth:Vellejo l.2.c.98. Et de Alex.M.quod sua comitate milites in omnia deinceps pericula fidissimos praestiterit,refert Curtius. Memorabile quoad hoc refertur de Trojano Imp:q[u]od,culpantibus amicis,eum nimis esse facilem, reposuerit: Talem se esse Imperatorem privatis, qualem sibi ipsi esse Imperatorem privatus optasset. Huc quoq; annecti possent quaestiones Theologi- cae cae in libellis Ethicorum doctorum admodum tritae. An conversatio fidelium [et] infidelium sit indulgenda secundum varias circumstantias temporis,loci, [et] personarum. Item: An vita solitaria,quam Monasticam vocant [et] Eremiticam,pr[ae]-ferenda sit vit[ae] homiletic[ae]? sed cum hae & aliae similes quae-stiones ad Theologiam Moralem,potius spectent,utiq; fal-cem in alienam messem committere prohibemur. Missis itaq;illis,(4) tam ipsius viri comis corruscantem gemmam intuemur, animadvertentes, quod, licet ille utilitatem quandam sibi conciliandam viderit, dummodo praesenti alicujus malo indulserit & applauserit genio, non tamen praesens respiciat commodum,sed magis, quae postea eveni-re possunt, quae consequuntur & futura sint,sibi vel suis ite-rum proficua. Quamvis enim praesentia incommoditatem aliquam loco fidelis adhortationis advehere videantur; cogitet tamen,quod tractu temporis resipiscat alter,suamq; deprecetur imprudentiam. §. 14. Vitia deniq; & extrema homileticae oppo-sita, duo sunt,quorum alterum in excessu ab Ariftotele duo-bus nominibus insignitur,dum (1) dicitur [...], adula-tio l.2.Eth:c.7.(2) [...] i.e. placendi studium, blanditiae, assentatio.Chr: Matthias l.3. exercit:6.Theor:17. Syst:Ethic. vocat hoc extremum abblandientiam & graece [...] non sine insigni confusione extremorum haec n. [...] notans irae vacuitate est extremum ipsius mansvetudinis in defectu, quando non succensemus iis, quibus oportet, nec quo modo, nec quo tempore oportet. Quid autem haec ad [...]? Mox definit Matth:abblandientiam, quod tale sit vitium, quo pessime factis abblandimur, eaq[ue] vultu,nutu, gestu [et] verbis approbamus. Quomodo autem haec ipsi [...] conveniant, non videmus. Magiro [...] tale est B 3 vitium, vitium, quo praeter modum & honestatem studemus in o-mnibus nostris dictis & factis placere aliis: Hinc qui tali vitio laborant,dicuntur [...] blandi,placidi & obsequio-si; [...] [...] [...] [...] [...] [...] [...] [...] [...], qui omnia ad voluptatem laudant, nullaq; in readversantur, censentes, se minime molestos esse debere iis, quibuscum habent con-svetudinem: Hinc ad omnia, seu bene, seu male agantur, connivent, servaturi illud commune; Ulula cum lupis [etc]. prodigos vocant liberales, avaros vocant parcos & pruden-tes,superbos,magnanimos [etc]. §. 15. Ex quibus apparet, vitium hoc [...] admodum propinque accedere ad [...], adulationem,hac tantum servata, differentia, quam multi negligunt, quod [...] seu adulatores sui quaestus gratia aliis placere studeant, ces-sante autem commodo, cessat eorum etiam conversatio. cons:Arist: l.2.Eth:c.7. [...] seu placidi autem sua natura potius, & indole,quam lucri cujusdam spe omnibus fami-liares esse student. Hanc differentiam insinuat Eustrat: com: in l.4.Ethic: cap.6. Qui omnibus, inquit, applaudit, non alia ca[u]sa, nisi ut placeat [et] obsequatur, ptacitus [et] obse- quiosus, qui, ut lacretur, adulator dicitur. Ejusmodi assentator quasi Polypus est, qui se in omnem for-mam facile convertit,utiturq; hoc vitio, ceu novo quodam aucupio hominum gnatonici sui ventris & commoditatis causa.Exemplum hujus rei exhibet Gnato ille Terentianus, cum ait: Quicquid alli dicunt,laudo, id rursus si negant, laudo id quoq[ue]. Negat quis, nego,ait,ajo. Postremo imperavi egomet mihi,omnibus assentiri; is qu[ae]stus nunc est multo uberrimus in Eunuch:Act:2.Sc.2.act:3.sc:1.Notantur etia Damocles & Lu-cius,quorum ille Dionysii assentator fuit Cic:Tus:qu[ae]st.l.5. Hic autem primus Cajum Caesarem adoravit, ut Deum. Svet: Svet: in Vitell:c.2. Camerarius horarum succes:sect: 3. cap:6. Diogenes interrogatus, cujus bestiae morsus esset periculo-sior, vel magis venenatus, respondit:ex feris est maledicus, ex domesticis adulator. Notandum tamen,quod recte mo-nente Arist: vocabulum [...] & [...] etiam in bo-nam partem accipi possint? Hic autem cum meliora voca-bula non suppetant, ad exprimenda ista extrema esse usur-pata, sicuti hoc non est adeo infrequens,ut patet etiam ex voce [...] [etc]. §. 15. Alterum extremum in defectu vocatur ab Arist:[...]. quo vitio praeter modum & rationem ne-mini, ne in honestis quidem actionibus & rebus placere volumus, omnia bona justa & aequa sinistre interpretando & suggillando,simusq; morosi,pugnaces & importuni juxta illud:semper contrarius esto. Ejusmodi dicuntur [...], a particula [...], quae in compositione difficultatem significat, & a verbo [...] agglutino, ut inde tales innuantur, qui difficulter altis conjungi & consociari possint; dicuntur etiam ab Aristotele [...] et:l.2. Ethic:c.7. [...] litigiosi qui in litigiis ad placandum sunt difficiles. Ejusmodi ho-minum sub Saturno nati, tristi ac tetrica fronte incedunt,ac si ex Trophonii specu conscenderint, neminem dignantur alloquio & satutatione sed ad omnia ringuntur & frendent, satyrice omnia carpunt & persequuntur. Sunt plerumq; [...] & [...]; ita Nero nec salutando nec resalu-tando impertiebat quempiam, teste Svet: in Nerone; & Timon in concionem aliquando prodiens,indicto manu silentio,ceu rem novam prolaturus,ita allocutus est Atheni-enses;est mihi,Athenienses,domi ficus,e qua multi se suspendo-runt cives, hanc excindere volo, quare mature, siqui collibitum est Est de illa se suspendere, approperet. Quo dicto universi cives cum lapidibus obrutum dedere: Ut vero & mortuus homi-num consortio esset exemptus sepulchrum inaccessum in mari reddidit hoc epitaphio ornatum: hic sum post vitam miseram mentemq[ue] sepultus, Nomen ne qu[ae]ras, Dii, Lector, te male perdant. §. 16. Talia autem vitia cum sint abominanda & execranda,maximo studio evitanda sunt; imprimis autem illud,quod istorum est maximum,in defectu; per hoc enim morosus & litigiosus immanior est & agrestior,quam,qui exuberat seu peccat inexcessu; inde, ut & mediocritati ma-gis adversari dicendus sit. Vid:Eustrat:l.c.Ex adverso [...] hujus ratio,officia & proprietates,adhibitis,una & reliquis virtutibus homileticis sunt amplectenda. Et tantum de [...]. Epigramma Praesidis. ECce! redit longo spatio prolapsa propago Milonis validi, ventre manuq; boni? Assero; nam tantis evasit sortior annis: Mentis, non ventris viribus invaluit. Nec tam Milonis,quam docti puncta Philonis. Appetit; annitens,omnibus esse [...].